عبداله سمیعی - دانشجوی ادبیات کارشناسی ارشد دانشگاه گیلان
فیروز فاضلی - دانشیار ادبیات دانشگاه گیلان

هنجارگریزی یکی از شیوه های موثری است که شاعران، برای رسیدن به زبان خاص شعری همواره از آن بهره میبرند.یکی از انواع هنجارگریزی،گریزاز قواعد نحوی حاکم بر زبان است که در واقع وجه تمایز زبان ادبی از زبان عادیاست. نگارنده در این نوشتار به بررسی هنجارگریزی نحوی در مجموعه ی اشعار نصرت رحمانی پرداخته است تاروشن سازد که وی تا چه اندازه از قواعد زبان معیار عدول کرده است.همچنین این پژوهش در صدد آن است با ارائهنمونه هایی از کارکرد های هنجارگریزی نحوی ،مخاطب را به هدف اصلی شاعروبازنمایی لایه های پنهان آثارش سوقدهدتا ازاین رهگذر،شگرد های نحوی اودرجهت برجسته سازی و ممتاز نمودن اشعارش به دست آید. نتایج به دستآمده، بیانگر آن است که تقدیم و تاخیر هدفمند، حذف به قرینه ی لفظی ومعنوی و کاربرد حروف به جاییکدیگر،عطف وعدم عطف و جابه جایی جملات پایه و پیرو، استفاده ازجهش ضمیر و...از پربسامد ترین نمونه هایهنجارگریزی نحوی دراشعار نصرت رحمانی به شمار می آیند و دیگر کار کرد های نحوی در جایگاه بعدی قرارمیگیرند.از این رو او با بهره گیری از چنین شگرد هایی چهره ای متمایز به شعر خود بخشیده و موجبات تازگیشکل بیان وگاه افزایش دشواری فهم و گستردگی زمان ادراک حسی خواننده را فراهم آورده است.و بالاخره این که این پژوهش نشان داده است که هنجارگریزی نحوی به عنوان خصیصه ای سبکی در شعررحمانی نقش فعالیدربرانگیختن تامل مخاطب و درک ولذت بیشتر از شعر وی داشته است و بهره گیری از این ویژگی سبب توسعهوغنای زبان شعر او شده است

تحلیل شعر ، نصرت رحمانی ، هنجارگریزی نحوی