حسین علی بینا - طلبه سطح یک
ابوالفضل صفا - طلبه سطح سه حوزه علمیه

بیماری یکی از مواردی میباشد که در زندگی همه افراد وجود دارد کمتر کسی است که دچار بیماری نشده باشد همه افراد حداقل یکبار بیمارشده اند افراد را درمواجهه با بیماری میتوان به دو دسته تقسیم کرد دسته اول افراد یا بیمارانی که به پزشک و متخصص بیماری خودشان رجوع می کنند، دسته دوم افراد یا بیمارانی که به پزشک رجوع نمی کنند بلکه خودشان با توجه به شناختی که دارند درحالی که غیر متخصص هستند به درمان خود می پردازند به این عمل افراد یا بیماران خود درمانی می گویند که موجب می گردد فرد به خودش و اطرافیانش به خاطر عدم درمان درست موجب ضرر وزیان هایی بشود؛ پس به همین خاطر ما دراین مقاله به بررسی خود درمانی درفقه امامیه پرداختیم که بر اساس سوال اصلی مقاله که آیا خود درمانی در فقه صحیح میباشد یاخیر؟ و سوالات فرعی مانند این سوال که مفاهیم مرتبط با خود درمانی در فقه چیست؟ و سوالات دیگری از این قبیل که مبانی فقهی در مورد خود درمانی چه میباشد؟ بر اساس روش کتابخانه ای به این نتیجه رسیدیم که خود درمانی در فقه امامیه با توجه به آیات روایات ونظر فقهاء و... عملی صحیح نیست و افراد در صورت مواجهه با بیماری باید به پزشک ومتخصص رجوع نمایند.

خود درمانی ، فقه امامیه ، خبره، متخصص