پیمان اربابیان - دانشجوی کارشناسی روان شناسی، دانشگاه معارف، اصفهان
زهرا اسحاقیان ریزی - دانشجوی دکتری فلسفه تعلیم و تربیت، دانشگاه شاهد، تهران
مریم السادات طباطبایی حصنی - دانشجوی دکتری فلسفه تعلیم و تربیت، دانشگاه شاهد، تهران

این پژوهش با هدف تعیین اثربخشی آموزش امید درمانی بر افزایش تاب آوری افراد مبتلابه سندرم دان انجام پذیرفت. طرح پژوهش حاضر یک طرح نیمه آزمایشی از نوع پیشآزمون-پس آزمون با گروه کنترل می باشد. و جامعه آماری این پژوهش را کلیه افرادیتشکیل می دهند که دچار سندرم دان هستند و بین سالهای ۹۸-۹۷ به مرکز خدماتپرستاری تهران مراجعه کردهاند. از بین آنها تعداد ۳۰ نفر که تمایل به همکاری داشتندانتخاب و بطور تصادفی در دو گروه کنترل و آزمایش جایگزین شدند هر دو گروهپرسشنامه تاب آوری کانر و دیویدسون را پاسخ دادند. در گروه آزمایش، امید درمانی در۸جلسه ۱۵ دقیقه ای اجرا گردید اما بر روی گروه کنترل مداخله ای صورت نگرفت و گروهکنترل تا آخر در لیست انتظار باقی ماندند، در انتها بعد از آن ، پس آزمون اجرا شد. نتایجنشان داد که آموزش امید درمانی بطور معناداری تاب آوری افرادی که در گروه آزمایشدارای سندرم دان بودند را در مقایسه با گروه کنترل افزایش میدهد. بطور کلی نتایج حاکیاز آن است که امید درمانی می تواند به عنوان یک درمان موثر برای افزایش تاب آوری اینقشر از افراد به کار رود.

امید درمانی، تاب آوری، سندرم دان