مهیار میرزاپورعلمداری - دانشجوی کارشناسی ارشد روانشناسی بالینی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد تنکابن
شهنام ابوالقاسمی - دانشیار، گروه آموزشی روانشناسی بالینی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد تنکابن
سیده سوگند حسینی چناری - دانشجوی کارشناسی ارشد روانشناسی بالینی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد تنکابن

انگیزش تحصیلی از مهم ترین عوامل موثر در تحصیل است که می تواند بر کیفیت یادگیریدانش آموزان و ترک تحصیل موثر باشد، و با توجه به اهمیت آن در زندگی تحصیلی دانشآموزان، لزوم مداخلات آزمایشی جهت بهبود آن آشکار است؛ بنابر این هدف پژوهش حاضرتعیین اثربخشی آموزش مهارت های خود تعیین گری بر انگیزش تحصیلی (درونی، بیرونیو بی انگیزشی) دانش آموزان پایه دوم دوره متوسطه دوم بود. روش پژوهش حاضر از نوعآزمایشی با پیش آزمون، پس آزمون و گروه کنترل بود. جامعه آماری را دانش آموزان پسرپایه دوم متوسطه دوم شهرستان بابل سال تحصیلی ۱۴۰۱ - ۱۴۰۰ تشکیل دادند، که ۴۰نفر از آن ها از طریق نمونه گیری تصادفی خوشه ای انتخاب شدند و به تصادف در گروهآزمایش و کنترل قرار گرفتند. ابزار پژوهش، پرسشنامه انگیزش تحصیلی والرند (۱۹۹۲) بودو آموزش مهارت های خود تعیین گری طی ۱۸ جلسه، بر اساس برنامه آموزشی هافمن وفیلد (۲۰۰۵) آموزش داده شد و متعاقب آن داده ها با روش آماری تحلیل واریانس چندمتغیری با نمرات افتراقی مورد تحلیل قرار گرفت. یافته ها نشان داد که آموزش مهارت هایخود تعیین گری به نحو معنی داری منجر به افزایش انگیزش درونی تحصیلی، انگیزشبیرونی تحصیلی و کاهش بی انگیزشی تحصیلی می گردد. نتایج این پژوهش حاکی ازاهمیت مهارت های خود تعیین گری در برنامه درسی به منظور بهبود انگیزش تحصیلی است.

مهارت های خود تعیین گری، نیاز های اساسی روانشناختی، انگیزش تحصیلی، انگیزشی درونی، انگیزش بیرونی، بی انگیزشی