لیلا جهانگیری - دانش آموخته کارشناس ارشد معماری منظر، گروه معماری، دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه بین المللی امام خمینی (ره)، قزوین، ایران
محمدرضا مهربانی گلزار - استادیار، گروه معماری، دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه بین المللی امام خمینی (ره)، قزوین، ایران
محمد مهدی ضرابی - دانشیار، گروه علوم باغبانی، دانشکده کشاورزی و منابع طبیعی، دانشگاه بین المللی امام خمینی (ره)، قزوین، ایران

پدیده کم آبی به عنوان یکی از بزرگترین مشکلات زندگی بشر ازچندین دهه گذشته است. بنابراین برنامه ریزی و مدیریت مصرف آب برای به حداقل رساندن مسئله خشکسالی، امری ضروری است. طراحی فضاهای سبز شهری بدون توجه به مسائل، ضوابط، معیارها و الگوهای مناسب جهت همخوانی با اقلیم هر منطقه میسر نیست. یکی از اولین دیدگاه هایی که با رسمیت دادن اصول و مبانی به وجود آمد، منظرپردازی کم آب است. منظرپردازی کم آب به عنوان رویکردی قدیمی با نامی نوین، در دهه های اخیر جهت بازیابی مولفه های محیطی مناظر شهری در مواجهه با کاهش مصرف آب و خشکسالی مورد توجه متخصصین به ویژه معماران منظر قرار گرفته است. در این راستا این پژوهش در پی دستیابی به راهکارها و راهبردهای منظرپردازی کم آب و میزان موثر بودن آن بر کاهش مصرف آب با استفاده از روش تحلیلی-توصیفی و با مرور فشرده ادبیات نظری شاخص های منظرپردازی کم آب بوده است. در این پژوهش با بررسی سه پروژه موفق جهانی و استخراج راهکارها و اقدامات مورد استفاده، چندین اقدام پاسخگو در راستای کاهش مصرف آب ارائه شده است. آنچه از نتایج پروژه به دست آمده، این است که منظرپردازی کم آب می تواند به عنوان یک راهکار مناسب برای جایگزینی مناظر پرمصرف آب باشد.

منظرپردازی کم آب, کاهش مصرف آب, خشکسالی, فضاهای سبز شهری, برنامه ریزی