فرشته محمدزاده - دانشگاه فردوسی مشهد
محمدجعفر یاحقی - دانشگاه فردوسی مشهد، گروه زبان و ادبیات فارسی
بهمن نامور مطلق - دانشیار گروه زبان و ادبیات فرانسه، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه شهید بهشتی
جواد عباسی - دانشیار گروه تاریخ دانشگاه فردوسی مشهد

چکیده ارتباط وپیوند بینامتنی مهم­ترین اصل در شکل­گیری متن­های جدید است. از این رو متن­ها، هرچند از رشته­های مختلف، همواره از هم تاثیر پذیرفته و میان آن­ها رابطه بینامتنی بوده است. بر این مبنا مساله پژوهش حاضر، این است که تاریخ­نوشته­های محلی چه رابطه­ای با شاهنامه به منزله پیش­متن خود داشته و چگونه و به چه میزانی با این متن مسلط ادبی پیوند یافته است. به منظور دست­یابی به پاسخ این مساله، از نظریه «ترامتنیت» ژرار ژنت که کامل­ترین نظریه در مطالعه و شناخت روابط میان متون است، استفاده می­کنیم. روش پژوهش توصیفی- تحلیلی و از نظر فضای انجام کار کتاب­خانه­ای است. بررسی و تحلیل داده­های متنی، این نتیجه را بر ما روشن کرد که تاریخ­نگاران محلی با بسامد جالب توجهی از چهار گونه بینامتنی نقل­قول، ارجاع، تلمیح و سرقت متنی در متون تاریخی بهره برده و بدین صورت پیش­متن شاهنامه پاسخ­گوی مناسبی برای انتظارات، انگیزه­ها و اهداف تاریخ­نگاران محلی بوده است.

شاهنامه, تاریخ نوشته های محلی, ژرار ژنت, بینامتنیت, تاریخ نگاران