محمد رضا حسن پور - گروه حسابداری دانشگاه ازاد اسلامشهر

موضوع مهمی که چند دهه مورد توجه بوده و اکنون نیز هست و همه شهرسازان سعی دارند در طرح های خود آن را سرلوحه کار قرار دهند، توسعه شهرها در مسیر پایداری است که به دنبال تبعات ناشی از تغییر شیوه زیستی مردم و گسترش شهرنشینی و درپی آن تخریب محیط طبیعی و آسیب های جدی زیست محیطی، ناپایداری های اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی، از دهه ۸۰ میلادی به عنوان رویکردی بسیار جدی در میان مدیران و برنامه ریزان شهری مطرح شده است(آشنایی و همکاران، ۱۳۹۴). در روایداد تغییرات زیست محیطی حاصله از فعالیتهای انسانی که دامنه آن این روزها تاحد تغییر ترکیب هوا نیز گسترش یافته است. شهرها را باید هم قربانی این رویداد دانست وهم مقصر. انسان دائما در حال ایجاد تغییر در محیط زیست خود می باشد. چه محیط زیست طبیعی و چه انسان ساخت. لیکن امروز محیط زیست شهری خود موجب ایجاد تغییرات اساسی در کل اکوسیستم جهانی گردیده که شناخت آثار آن تنها در این اواخر برای ما ممکن گردیده است. حق بر محیط زیست ارتباط زیادی با دیگر حقوق بشری دارد، به گونه ای که عدم تحقق آن، منجر به تهدید سایر حقوق انسان می شود و علاوه بر ورود صدمات جبران ناپذیر بر سلامت شهروندان، دیگر حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی آنها را نیز در معرض خطر قرار می دهد. بسیاری از شهرها و به خصوص کلانشهرها از آلودگی های زیست محیطی بسیاری رنج می برند که این امر ناشی از عملکرد انسان ها در تولید انواع آلودگی های زیست محیطی است. همچنین شهر ها به شکلی بی برنامه ای رشد کرده اند و محدوده های شهری در مدت کوتاهی به چندین برابر وسعت اولیه خود رسیده و یا توسعه آنها در قطعاتی مجزا، بدون برنامه ریزی، جسته و گریخته بوده است باعث الگوی گسترش شهر شده است و به موازات این الگوی گسترش شهری، اراضی کشاورزی پیرامون با تغییر کاربری مواجه شده اند.

واژه کلیدی: نظارت شهرداری، اثرات زیست محیطی، طرح های عمرانی