کاظم رنگزن - عضو هیئت علمی و مدیر گروه سنجش از دور و GIS دانشگاه شهید چمران اهواز
علیرضا سرسنگی علی آباد - دانشجوی کارشناسی ارشد سنجش از دور و GIS ، دانشگاه شهید چمران اهواز
بهمن سلیمانی - عضو هیئت علمی و مدیر گروه زمین شناسی دانشگاه شهید چمران اهواز
احسان آبشیرینی - عضو هیئت علمی گروه سنجش از دور و GIS دانشگاه شهید چمران اهواز

بیابانزایی کاهش اکولوژیک و بیولوژیکی زمین می باشد که ممکن است به صورت طبیعی یا غیر طبیعی (انسانی) اتفاق افتد. هدف اصلی این تحقیق طبقه بندی بیابانزایی میباشد که بر اساس روش MEDALUS با استفاده از قابلیتهای GIS انجام شد. جهت تعیین پارامتر های این روش اقدام به اخذ داده های لازم نظیر نقشه پوشش گیاهی، نقشه خاک شناسی، آمار هوشناسی گردیدو همچنین از عملیات میدانی در تکمیل داده های اولیه بهره گرفته شد. وزن هر کدام از پارامترها، در پایگاه داده GIS وارد شد و نقشه حساسیت به بیابان زایی تهیه گردید. نتایج به دست آمده نشان داد که ۳۸ درصد (۵۱۴km) از منطقه مورد مطالعه از لحاظ خطر بیابان زایی در محدوده متوسط قرار دارد. این محدوده بر روی سازند آغاجاری (بخش لهبری) که در قسمتهای شمال شرقی منطقه پراکنده اند دیده می شود. قسمت اعظم منطقه در حدود ۵۷ درصد (۷۷۰km۲) در محدوده تاثیرپذیری کم قرار گرفته و تنها ۵ دصد از کل منطقه (۶۸km۲) در محدوده بدون تاثیر قرار دارد.

بیابان زایی ، شاخص اقلیم ، شاخص خاک ، شاخص مدیریت ، کاربری اراضی ، رویهم اندازی MEDALUS , GIS