سولماز دری سده - دانشجوی دکتری جغرافیا و برنامه ریزی روستایی، دانشکده علوم انسانی دانشگاه تربیت مدرس تهران، ایران

توانمندسازی در مناطق روستایی می تواند تغییراتی را در دانستنی های روستائیان، نگرش و عواطف و در نحوه انجام کار آنهاایجاد کند. توانمندسازی یکی از اجزای لازم برای رسیدن به توسعه پایدار به حساب می آید، به گونه ای که دستیابی به توسعهپایدار، بدون توانمندسازی اقشار ضعیف جامعه امکان ناپذیر توصیف می شود. معنای واقعی توانمندسازی جوامع روستایی رامی توان به عنوان فرایند افزایش ظرفیت استفاده از استقلال هر فرد برای استفاده از منابع محلی به روشی مولد و خلاق در جامعهروستایی درک کرد. هر تلاش توسعه ای جامعه، مبتنی بر منابع محلی باید جهت حمایت از منافع کاهش فقر در گونه های مختلفمناطق روستایی باشد. لذا برای توسعه پایدار و پیشرفت مناطق محلی باید به توانمندی ها، استعدادها و قابلیت های این جوامع وبهره گیری از منابع طبیعی، اجتماعی و تکنولوژی پیشرفته اهتمام ویژه ای شود تا در جهت شکوفایی جامعه و در مسیر رسیدنبه توسعه پایدار گام برداریم. در همین راستا این مطالعه با هدف تدوین استراتژی های مدیریت توانمندسازی روستایی بر اساستوسعه پایدار انجامشده است. این مقاله با روش تحلیل محتوای کیفی منابع، درباره موضوع انجام شده است. داده های موردنیاز با روش اسنادی جمع آوری شده است و از طریق تامل مجدد در تحقیقات و نظریه پردازی های انجام گرفته پیشین و فراترکیب آن، به معرفی پیشینه توانمندسازی و دنبال کردن خط سیر تحقیقات پیرامون به ضرورت توانمندسازی با رویکرد بهتوسعه پایدار فضایی روستایی پرداخته است.

توانمندسازی، توسعه پایدار، روستایی، روستا