پروانه مهرجو - مربی و عضو هیئت علمی رشته علوم تربیتی دانشگاه پیام نور

مقاله حاضر رویکردی نوین در تدریس هنر بوده و با روش توصیفی به بررسی چگونگی روند آموزش در کودکان عادی و استثناییمی پردازد. محقق در این نوشتار با تکنیک کتابخانه ای به تبیین رویکردهای بالینی، رفتارگرایان، تکاملی و هنرمندانه، اهمیتارتباط درس هنر با دیگر دروس و نیز مقایسه نقاشی کودکان عادی و استثنایی پرداخت. در زمینه کودکان، صرفنظر از عادی واستثنایی بودن، این اتفاق نظر وجود دارد که هنر امری شخصی است. کودک باید در فعالیت هنری آزادی کامل داشته باشد تاضمن افزایش آگاهی نسبت به محیط اطرافش به ارزش و اهمیت تشریک مساعی و همکاری با دیگران پی ببرد. نتایج بیانگر آناست که روش های آموزش هنر نه تنها از مدرسه به مدرسه بلکه از کلاس به کلاس هم متفاوت است و این نوع آموزش دارایانعطاف پذیری کاملی است. هنر اگر به درستی آموزش داده شود ضمن اینکه واجد کارکرد درمانی برای کودکان عادی واستثنایی است، سبب تقویت قوه خلاقه و ابتکار و حس استقلال در کودکان می گردد و اثر مستقیمی بر پیشرفت قدرت بیان،دستیابی به تصورات منطقی، رشد اجتماعی و گسترش تجارب ذهنی آنها دارد.

آموزش هنر، کودک عادی، کودک استثنایی، مربیان