معصومه حاجی زاده - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری منظر، موسسه آموزش عالی رسام، گروه معماری، کرج، ایران
مریم السادات سیدآقامیری - کارشناسی ارشد معماری، ایران، تهران
ندا مسروری جنت - دکتری معماری، مدرس موسسه آموزش عالی رسام، گروه معماری، کرج، ایران

معماران ایرانی در مناطق مختلف اقلیم گرم و خشک و نیمه مرطوب ایران با هدف سازگاری باطبیعت و اقلیم هر منطقه ابتکارات بسیاری از خود به جا گذاشته اند که این معماری های خود ایستا،با ورود به عمق زمین شکل گرفته اند. و نمونه ی شاخص آن در استان خوزستان، شوادون میباشد.با توجه به ویژگی خاک دزفول، شوادون نه صرفا یک فضای حفر شده در دل زمین که فاقد مصالحبنایی در بناهای سنتی دزفول به عمق ۵ تا ۱۲ متر می باشد، بلکه این فضا اندیشه معمار قدیم برمبنای تعامل با طبیعت و همزیستی با محیط و اقلیم است. شوادون سازه سرمایشی زیرزمینی درمعماری بومی این شهر است که در معماری مدرن امروز، به دلیل عدم هماهنگی با نیازهای عصرحاضر، فاقد استقبال و کارایی لازم شده است. روش مطالعه و تدوین مقاله توصیفی- تحلیلی و براساس مطالعه منابع مکتوب، اسناد و مدارک با توجه به طراحی اقلیمی پایدار به بررسی شوادون بهعنوان یکی از شاخصترین روشهای طراحی مناسب با اقلیم در بنا معرفی و نحوه عملکرد آن رامورد بررسی قرار میدهد بعد به تعریف طراحی پایدار و اصول آن پرداخته و در نهایت به چگونگیالگوپذیری از شوادون در ساخت بناهای جدید می پردازد.

کهن الگوی زیست بوم، شوادون، معماری پایدار، اقلیم، دزفول