محمدصابر باغخانی پور - دانشجوی دکتری آمایش محیط زیست، دانشگاه شهید بهشتی
رومینا سیاح نیا - استادیار گروه برنامه ریزی و طراحی محیط، پژوهشکده علوم محیطی، دانشگاه شهید بهشتی،
نغمه مبرقی دینان - دانشیار گروه برنامه ریزی و طراحی محیط، پژوهشکده علوم محیطی، دانشگاه شهید بهشتی
افشین دانه کار - استاد گروه محیط زیست، دانشکده منابع طبیعی، دانشگاه تهران

برنامه ریزی برای استفاده بهینه از اراضی موجب می شود تا ضمن بهره وری، هر زمینی برای استفاده آیندگان نیز مورد محافظت قرار گیرد. این برنامه ریزی بایستی بر پایه شناخت کامل محیط طبیعی و همین طور انواع استفاده های مورد نظر استوار باشد. که این مهم بر اساس تناسب اراضی محقق می شود و به طور کلی ارزیابی تناسب اراضی، فرآیند تشخیص، برآورد کارائی و ارزش اراضی برای استفاده ها و هدف مشخص تعریف می شود. هدف اصلی این مطالعه تعیین معیارهای ارزیابی تناسب اراضی کشاورزی برای تصمیم گیری در مدل های آمایش سرزمین از طریق اصلاح مدل های حرفی قابلیت با مداخله معیارهای تناسب می باشد و این رویکرد می تواند در ابعاد کاربردی و اجرایی مدل های آمایش سرزمین و بومی کردن آن کمک شایانی نماید. پس از مراجعه به اسناد و تعیین محصولات کلیدی استان البرز که از آن با قطب کشاورزی یاد می شود. مهم ترین معیارهای فرآیند تناسب اراضی با اقتباس از مطالعات سایس و مخدوم و غیره مشخص گردیدند. با شناخت معیارهای تناسب اراضی کشاورزی، جدول معیارهای تناسب اراضی محصولات استان نیز مشخص گردید.

تناسب اراضی، قابلیت اراضی، آمایش سرزمین، معیارهای تناسب اراضی، استان البرز