محمدصابر باغخانی پور - دانشجوی دکتری آمایش محیط زیست، دانشگاه شهید بهشتی
رومینا سیاح نیا - استادیار گروه برنامه ریزی و طراحی محیط، پژوهشکده علوم محیطی، دانشگاه شهید بهشتی،
نغمه مبرقعی دینان - دانشیار گروه برنامه ریزی و طراحی محیط، پژوهشکده علوم محیطی، دانشگاه شهید بهشتی
افشین دانه کار - استاد گروه محیط زیست، دانشکده منابع طبیعی، دانشگاه تهران

افزایش سریع جمعیت در دهه های اخیر، تغییر الگوی زندگی، مهاجرت روستاییان به شهرها، پایین بودن سطح فناوری، محدودیت اراضی مناسب کشاورزی، کمبود منابع آب، عدم استفاده صحیح از منابع و سرمایه گذاری ناکافی، روند تخریب منابع طبیعی را تشدید کرده است. بر این اساس توسعه پایدار به منظور مدیریت و حفاظت از منابع پایه، معرفی و به کارگیری پیشرفتهای فنی و ساختار تشکیلاتی مناسب، اقداماتی را توصیه که در بحث کشاورزی و توسعه پایدار، منابع پایه و طبیعی از اهمیت اساسی برخوردار است. توجه به توسعه پایدار کشاورزی دارای ابعاد اکولوژیکی، اقتصادی و اجتماعی بوده و مدیریت موفقیت آمیزی از منابع پایه در کشاورزی است. دستیابی به اقتصادی که علاوه بر رشد و پویایی، در مقابل نفوذ دشمنان نیز مقاوم باشد، در گرو پرداختن به وضعیت کنونی اقتصاد و رفع نواقص آن است. بخش کشاورزی نیز به عنوان یکی از بخشهای مهم اقتصاد از این قاعده مستثنی نیست. دستیابی به این هدف، یک همت جمعی از سوی سیاستگذاران کلان دولتی در بخش کشاورزی، پژوهشگران کشاورزی، کشاورزان و مردم را می طلبد. سیاستگذاران دولتی و بخش کشاورزی باید با تصویب و اجرایی کردن قوانین و دستورالعملهای حمایتی از کشاورزی با رویکرد ارزیابی توان اکولوژیک و تناسب اراضی، زمینه گسترش و توسعه کشاورزی پایدار را فراهم کنند.

تناسب اراضی، توسعه پایدار، آمایش سرزمین، اقنصاد مقاومتی، ارزیابی توان اکولوژیک