مرتضی فدوی - گروه علوم سیاسی، واحد بین المللی کیش، دانشگاه آزاد اسلامی، جزیره کیش، ایران
رضا سیمبر - گروه علوم سیاسی، واحد بین المللی کیش، دانشگاه آزاد اسلامی، جزیره کیش، ایران & استاد علوم سیاسی و روابط بین الملل دانشگاه گیلان
ارسلان قربانی شیخ نشین - گروه علوم سیاسی، واحد بین المللی کیش، دانشگاه آزاد اسلامی، جزیره کیش، ایران و استاد ر وابط بین الملل، دانشگاه خوارزمی
گارینه کشیشیان سیرکی - گروه علوم سیاسی، واحد بین المللی کیش، دانشگاه آزاد اسلامی، جزیره کیش، ایران و دانشیار گروه علوم سیاسی و روابط بین الملل، واحد تهران

سیاست خارجی آمریکا در زمان حاکمیت نومحافظه کاران در برخورد با برنامه اتمی ایران مبتنی بر قدرت سخت بود که با موفقیت همراه نبود و منجر به افزایش توان هسته ای ایران گردید. اوباما که با شعار تغییر و حل چالش اتمی با استفاده از دیپلماسی به قدرت رسیده بود، توانست سیاست هوشمندانه ای را برگزیند و به توافق هسته ای با ج.ا. ایران دست یابد. اما با به قدرت رسیدن دونالد ترامپ، تقابل دو کشور وارد مرحله جدیدی گردید. راهکار دیپلماتیک اوباما با اتخاذ رویکردی چندجانبه گرایانه و تمرکز بر جلوگیری از دست یابی ج.ا. ایران به سلاح هسته ای با هدف اجماع سازی کشورهای همسو با سیاست های هژمون(آمریکا) در قبال ایران دنبال شده بود. از سوی دیگر سیاست های ترامپ با رویکردی یک جانبه و تقابلی مبتنی بر تنازغ ژئوپلیتیکی بوده و آنچه آمریکا به دنبال آن بوده؛ احیای سلطه آمریکا در قالب نفی تئوری اوباما، عدم کاربست تحریم ها علیه ج.ا. ایران در پسا برجام، توسعه نظامی گری در منطقه و محدود کردن ایران مبتنی بر مفاهیم قدرت و فضا مطابق راهبرد هژمون می باشد. بر این اساس سعی می شود با رویکرد تحلیلی- تبیینی و با بهره گیری از مفروضات رئالیستی دلیل تغییر جهت گیری آمریکا در دوره اوباما و میراثی که از خود برای دونالد ترامپ جای گذارده را مورد بررسی قرار دهیم.

دونالد ترامپ, باراک اوباما, آمریکا, ج.ا. ایران, برنامه هسته ای