سمیه سیمائی - دانشجوی دکتری مدیریت آموزشی دانشگاه آزاد اسلامی مشهد،

در هزاره سوم، دانشگاه ها به عنوان یکی از مهمترین نهادهای »مکان محور « مورد توجه برنامه ریزان قرار گرفته اند و صاحبنظران به این نتیجه رسیده اند که جهت دست یابی به تعادل منطقه ای و استفاده منطقی و هوشمندانه از امکانات و توانمندی های هرمنطقه ، بایستی بیش از پیش بر چگونگی استقرار و تراکم آموزش عالی در مناطق تاکید نمود. در این راستا، بازنگری برنامه های آموزشی از جهت تولیدمحوری و مهارت افزایی و متناسب سازی دوره های آموزشی با ظرفیت های فضایی و منطقه ای و نیاز جامعه اقدام نمود .در عصر حاضر مطالعات مبتنی بر آینده آموزش عالی و علم و فناوری در برنامه ریزی ها و سیاست گذاری های کلان تا جایی پیش رفته است که بسیاری از کشورها، در این راستا طرح های ملی را تعریف و اجرا نموده اند و از پیش بینی های حاصل از نتایج به دست آمده، به خصوص در حوزه دانش و فناوری ، به تدوین برنامه ریزی استراتژیک می پردازند. در کشور ما نیز نظیر این گونه اقدامات شکل گرفته و در بخش های مختلف اقتصادی در قالب برنامه آمایش سرزمین به تدوین برنامه های راهبردی توسعه ی آموزش عالی پرداخته شده است . بنابراین در این مقاله مفهوم آمایش سرزمین ، آمایش آموزش عالی ،کارکردها و ضرورت استفاده از آمایش سرزمین برای توسعه آمایش آموزش عالی مورد بررسی قرار می گیرد.

آمایش سرزمین ،آمایش آموزش عالی ، توسعه