ابراهیم حاجیانی - استاد و عضو هیئت علمی دانشگاه
مهسا سیفایی - کارشناس ارشد شهرسازی گرایش برنامه ریزی شهری و منطقه ای

شهرنشینی پدیده ای کاملا شناخته شده برای تمام کشورهای درحال توسعه است هرچند که فرایند شهرنشینی بروز برخی از مشکلات نظیر کمبود مسکن و نارسایی زیرساختها آب و فاضلاب حمل و نقل و نظایر آن افزایش تصاعدی قیمت زمین و تغییر ساختار هزینه ها افزایش سکونتگاه های نابسامان آلودگی و تخریب محیط زیست را تسریع می کند لکن این فرایند همچنان جاری است و دیدگاه های متفاوتی درخصوص تداوم آن وجود دارد نکته قابل بحث ضرورت اصلاح رویه های حاکم برالگوی مدیری شهری است که نوعی تعامل موثر وهدفمند را با جریان شهرنشینی مطرح می سازد مدیریت یکپارچه شهری نظریه نوینی است که دریکی دو دهه اخیر برای حل معضالت کنونی مدیریت شهرها مطرح شده است با توجه به این حقیقت که تمایل به شهرنشینی و جاذبه های ان درجوامع به حدی رو به افزایش است که درحال حاضر شهرها به عنوان مهمترین پایگاه رشد و توسعه و مرکز اصلی تحولات قرار گرفته اند بنابراین درمسیر دستیابی به توسعه پایدار شهریک شاخص مهم تلقی میگردد که رشد و بالندگی آن ارتباط مستقیم با چگونگی مدیریت و دستاوردهای حاصل از آن دارد بدین جهت کارشناسان مسائل شهری اعتقاددارند که برای ایجاد فرصت های توسعه ای با اتخاذ روش مدیریت یکپارچه شهری UIM می توان با رفع تضاد منابع بین ذینفعان و دستیابی به نوعی عدالت درشرایطی که شهرحالتی پویا و دینامیک و درعین حال بی اطمینان و بی ثیات دارد بهبود چشمگیری را درمحیط شهری شاهد بود.

مدیریت شهری، مدیریت یکپارچه شهری، سازماندهی، برنامه ریزی شهری، شوراهای شهر