سودابه پورفداکاری - استادیار مهندسی بهداشت محیط، مرکز تحقیقات بهداشت محیط سیستمی وانرژی، پژوهشکده علوم زیست پزشکی خلیج فارس، دانشگاه علوم پزشکی بوشهر ، ایران
رضا ملاکی - دانشجوی کارشناسی ارشد سلامت ،ایمنی و محیط زیست ( hse ) گروه سلامت، ایمنی محیط زیست وطب محیطی دانشکده بهداشت ، دانشگاه علوم پزشکی بوشهر ، ایران
رضا ملاکی - عضو کمیته تحقیقات دانشجویی،دانشگاه علوم پزشکی بوشهر، ایران

آلودگی خاک به عنوان یکی از معضلات زیست محیطی عمده در دنیا شناخته شده است. آلودگی خاک عبارت است از حضور، پخش یا افزودن یک یا چند ماده خارجی به خاک به مقدار و مدتی که کیفیت فیزیکی، شیمیایی و بیولوژیکی آن را به طوری که برای انسان یا سایر موجودات زنده یا گیاهان و یا آثار و ابنیه زیان آور باشد، تغییر دهد. طیف وسیعی از فناوری های مختلف فیزیکی، شیمیایی و زیستی به منظور اصلاح و بهسازی خاک های آلوده وجود دارد که در همه آنها هدف حذف، کاهش و یا تثبیت آلودگی و جلوگیری از انتقال آنها به آبهای سطحی و زیرزمینی است. در این راستا دو راه کار عمده اتخاذ می شود، یکی جابه جایی فیزیکی خاک از محل آلودگی به محل دیگر و سپس پالایش آن و دیگری مدیریت بر جای آلودگی که پالایش آلاینده ها از خاک در محل آلودگی انجام می گیرد. در این مقاله به روش های پالایش خاک های آلوده پرداخته شده است و مزایا و معایب هر روش ذکر شده است.

خاک آلوده، زیست پالایی، گیاه پالایی،راکتور زیستی