روح اله محمدولی سامانی - کارشناسی ارشد مهندسی عمران، مدیر اجرایی گروه سبکو

هدف اصلی از دستیابی به توسعه پایدار، حفظ محیط زیست سالم در پویایی توسعه منابع طبیعی است. به منظور دستیابی به این هدف، مکانیسمهایی برای اطمینان از اینکه قبل و در طول فرآیند توسعه منابع، محیط زیست به طور معقولی از عواقب فعالیتهای بهره برداری تهاجمی در امان است، ایجاد میشوند. این امر باعث میشود دولتها قوانین و مقرراتی وضع کنند که دستیابی به توسعه پایدار در بخش منابع طبیعی مربوط به اقتصاد را تضمین کند. قیر یکی از منابع طبیعی است که ایران به منظور تنوع بخشیدن به اقتصاد خود از اقتصاد وابسته به نفت، توسعه تجاری خود را آغاز کرده است. مطالعه نشان داده است که قیر، به عنوان مهمترین ماده در تولید آسفالت و صنعت راهسازی، اگر به دقت پایش نشود، ردپای محیطی بالقوه ویرانگرتری نسبت به نفت دارد. بنابراین، این مقاله به بررسی دو قانون زیست محیطی در ایران یعنی قانون ارزیابی اثرات زیستمحیطی (EIA) و قانون استانداردهای ملی محیط زیست با هدف تعیین اینکه آیا مفاد آنها به اندازه کافی گسترده هستند تا نیازهای فرآوری قیر، تولید و استفاده آسفالت را برآورده کنند، پرداخته است. این مقاله نشان میدهد که این قوانین، قبل و حین مطالعه در رابطه با توسعه قیر، دارای خلاهای جدی است که میتواند دستیابی به توسعه پایدار در بخش قیر و آسفالت ایران را به خطر بیندازد.

توسعه پایدار، قیر، محیط زیست، بهره برداری