محمد علی نظری - استادیار گروه روان شناسی دانشگاه تبریز
مهدی زمانی اصل - کارشناسی ارشد روان شناسی دانشگاه تبریز
محمد احمدی - دانشجوی کارشناسی ارشد روان شناسی دانشگاه تبریز

مقدمه: براساس فرضیه­ خلق همخوان و نظریه باور، افراد اطلاعات هیجانی خوشایند و ناخوشایند را به­صورت انتخابی پردازش می­کنند. هدف اصلی مطالعه­ حاضر تعیین اثر درماندگی آموخته شده بر بازیابی خاطرات ناخوشایند در اشخاصی است که درمعرض شکست مکرر در حل مساله قرار گرفته­اند. روش: چهل و پنج شرکت کننده (۲۰ مرد و ۲۵ زن) درمطالعه شرکت داشتند. شرکت کنندگان به­ طور تصادفی به یکی از سه گروه زیر تقسیم شدند: ۱. گروه آزمایشی ۲. گروه کنترل ۳. گروه انتظار. در ابتدا، نسخه­ فارسی مقیاس BIS/BAS وایت و کارور (۱۹۹۴)، آزمون خود ارزیابی تصاویر آدمک (SAM) و پرسشنامه­ سبک اسنادی(ASQ) توسط شرکت­ کنندگان پر شد. برای همه­ آزمودنی­ ها، کلمات هیجانی برای به­ خاطر سپردن، ارائه شد. سپس به شرکت­ کنندگان در گروه آزمایشی و کنترل مسائلی ارائه شد. شرکت­ کنندگان درگروه آزمایشی فیدبک غیر مرتبط با پاسخ برای عملکردشان دریافت کردند، گروه کنترل هیچ فیدبکی دریافت نکرد و گروه انتظار به هیچ مسال ه­ای پاسخ نداد. زمان واکنش، سوگیری پاسخ و حساسیت پاسخ، برای بازشناسی کلمات هیجانی با استفاده از تئوری تشخیص علامت محاسبه شد. یافته ­ها: تفاوت معناداری در زمان واکنش در میان گروه­ ها یافت نشد اما سوگیری پاسخ و حساسیت پاسخ در بین سه گروه تفاوت داشت. نتیجه ­گیری: نتایج نشان داد اشخاصی که در معرض درماندگی ­آموخته شده قرار گرفتند، از راهبرد سهل­ گیرانه ­تری در بازشناسی کلمات منفی استفاده کردند.

درماندگی آموخته شده, هیجان, سوگیری حافظه آشکار, نظریه تشخیص علامت