مدیریت بحران آب و هوا، ایجاد ظرفیت تطابق و سازگاری به منظور بهبود معیشت کشاورزان ساحل ساوانا از طریق مداخلات سازمان های مردم نهاد

این مقاله به بررسی حدود و گستره مداخلات سازمان های غیردولتی در سازگاری با تغییرات اقلیمی می پردازد و حاکی از آن است که این مداخلات چندین ساله، موجب افزایش ظرفیت تطابق و سازگاری کشاورزان غنا با تغییرات آب و هوایی شده است. این مقاله با تکیه بر تجربیات کشاورزان مجمع شهرداری ساولوگو در غنا، به بررسی این موضوع می پردازد که آیا شیوه های سازگاری سازمان های غیردولتی، به اندازه کافی بومی شده و پیشرو هستند تا متضمن سازگاری پایدار باشند؟ مطالعه حاضر با بهره برداری از یک رویکرد کیفی در چارچوب پارادایم تفسیری قرار می گیرد. داده های این پژوهش، حاصل مصاحبه و بحث گروهی متمرکز با سازمان های غیردولتی و کشاورزان در شهرداری است. این مطالعه نشان می دهد که مداخلات مختلفی که موسسات، به ویژه سازمان های غیردولتی بین المللی در راستای توسعه ظرفیت کشاورزان برای مشارکت فعال آنان در فرآیندهای تغییر، جهت به حداقل رساندن تاثیرات منفی تغییرات آب و هوایی انجام می دهند، بسیار حیاتی و حائز اهمیت هستند. آنها به طورمستقیم و غیرمستقیم فعالیت هایی را به منظور ظرفیت سازی کشاورزان ایجاد می کنند. کارهایی همچون ارائه اطلاعات به کشاورزان در مورد تغییرات آب و هوا و تاثیر آن بر عملکرد و معیشت، ایجاد مهارت و دانش در کشاورزان برای رویارویی مناسب با تغییرات اقلیمی، پایه ریزی کارهای زیربنایی برای سرمایه گذاری های مختلف، کمک رسانی مستقیم جهت تحمل و از پس مخارج زندگی برآمدن، انجام کمک های مالی برای ایجاد سرمایه های معیشتی و تعهد هم افزایی در سیاست گذاری از جمله این فعالیت ها هستند. این عوامل تعیین کننده ظرفیت انطباقی، درون دادهای جالبی را از نظر راهنمای گزینه های مدیریتی فراهم می کند، مدیریتی که به دنبال افزایش ظرفیت سازگاری جوامع در مواجهه با تغییرات اقلیمی است. چنین نتایجی در روشنگری و اطلاع بخشی سیاست و عمل در سطح ملی و محلی، بسیار مهم و قابل توجه هستند.