حسین جعفرزاده - کارشناس ارشد مشاوره مدرسه، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه تهران، تهران، ایران
حسین کشاورز افشار - استادیار گروه روانشناسی تربیتی و مشاوره، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه تهران، تهران، ایران
مسعود غلامعلی لواسانی - دانشیار گروه روانشناسی تربیتی و مشاوره، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه تهران، تهران، ایران
سمیه شاهمرادی - استادیار گروه روانشناسی تربیتی و مشاوره، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه تهران، تهران، ایران

پژوهش حاضر با هدف شناسایی اثربخشی مصاحبه انگیزشی بر بیتصمیمی و خودکارآمدی در تصمیم گیری مسیر شغلی دانش آموزان انجام گرفت. روش پژوهش نیمه آزمایشی و از نوع پیش آزمون- پس آزمون همراه با گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش شامل تمامی دانش آموزان پسر متوسطه دوم بود که در سال تحصیلی ۱۴۰۱-۱۴۰۰ در مدارس شهرستان رباطکریم مشغول به تحصیل بودند. ۱۸ دانش آموز با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و به صورت تصادفی به دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند (هر گروه ۹ نفر). برای جمع آوری داده های مورد نیاز از پرسشنامه بی تصمیمی مسیر شغلی اوسپیو و همکاران (۱۹۷۶) و همچنین پرسشنامه خودکارآمدی در تصمیمگیری مسیر شغلی بتز و همکاران (۱۹۹۶) استفاده شد. گروه آزمایش مداخله مصاحبه انگیزشی را به صورت یک جلسه ۶۰ دقیقه ای در هفته دریافت کردند اما گروه کنترل مداخله ای را دریافت نکردند. یافته های حاصل از تحلیل داده های پژوهش با استفاده از روش تحلیل کوواریانس تک متغیره نشان داد تفاوت نمرات پیش آزمون با پس آزمون در سطح معناداری ۰/۰۵ معنادار نبوده است. بنابراین میتوان گفت مصاحبه انگیزشی علیرغم ایجاد تغییر در نمرات پسآزمون نمونه ها در متغیرهای بیتصمیمی مسیر شغلی و خودکارآمدی در تصمیمگیری مسیر شغلی نتوانسته است تاثیر معناداری را داشته باشد.

مصاحبه انگیزشی، بیتصمیمی مسیر شغلی، خودکارآمدی در تصمیمگیری مسیر شغلی، دانش آموزان