تینا گلستان
جمال بیگی

از جمله حقوق نشات گرفته از ازدواج، حق داشتن فرزند میباشد و این امر حق طبیعی هر کدام از زن و مرد بوده و هیچ یک از آنها مگر در حالت ضرورت نمیتواند بدون جلب رضایت دیگری، وی را از این نعمت الهی محروم نماید. با این وجود از موقعیتهای عملی حائز اهمیت در خانواده، اعمال اراده یکی از زوجین در جلوگیری از بارداری و فرزندآوری است که ممکن است در ضمن عقد ازدواج و در قالب شرط امتناع از داشتن فرزند ظاهر شود. فقهاء مذاهب مختلف اسلامی در این که زوحین میتوانند این حق را تغییر یا تعدیل نمایند، اختلاف نظر دارند. نوشتار حاضر با روش توصیفی- تحلیلی و استفاده از مطالعات کتابخانه ای به دنبال شناسایی اهدافی چون بررسی دامنه اراده یکی از زوجین در ممانعت از داشتن فرزند، در خلال زندگی زناشویی و نیز بررسی صحت یا عدم صحت شرط نداشتن فرزند ضمن عقد نکاح است. و با توجه به یافته های تحقیق این نتیجه حاصل شده است که در مورد گستره امتناع زوجین از فرزندآوری تقریبا بین فقهای امامیه و حقوق موضوعه ایران اتفاق نظر دارند، آنها هر شرطی که مقتضای ذات عقد نکاح باشد، باطل میباشد. بنابراین شرط عدم فرزندآوری هم خلاف مقتضای نسل میباشد و برای همین شرط باطل است. ولی مبطل عقد نیست.

شرط، امتناع، فرزندآوری، اراده، حقوق امامیه، حقوق موضوعه ایران