حسن مروتی - گروه علوم پایه دانشکده دامپزشکی، دانشگاه تهران
مهرزاد مصباح - گروه علوم درمانگاهی دانشکده دامپزشکی، دانشگاه شهید چمران اهواز
محمد مهدی شمسی - گروه علوم پایه دانشکده دامپزشکی، دانشگاه شهید چمران اهواز
آناهیتا رضایی - گروه پاتوبیولوژی دانشکده دامپزشکی، دانشگاه شهید چمران اهواز
خدابخش رشیدی - گروه علوم پایه دانشکده دامپزشکی، دانشگاه شهید چمران اهواز

برای انجام این پژوهش تعداد ۱۴۴ قطعه ماهی بنی سالم در پنج گروه مورد مطالعه قرار گرفتند. گروه اول به عنوان گروه شاهد در آب لوله کشی شهری کلرزدایی شده و چهار گروه بعدی به ترتیب در غلظت هایی با درجه شوری ppt۴ ، ppt۸، ppt۱۲و ppt ۱۶ در شرایط یکسان نگهداری شده و سپس به ترتیب در روزهای (۱، ۳، ۷، ۱۴، ۲۱ و ۲۸) از پوست نواحی شکمی، خط جانبی و سر ماهیان نمونه هایی به ضخامت حداکثر ۵/۰ سانتی متر تهیه و در محلول ثبوتی بوئن قرار داده شدند. سپس به روش استاندارد و معمول تهیه مقاطع بافتی برش هایی به ضخامت ۶- ۵ میکرومتر تهیه و مورد رنگ آمیزی H&E و PAS قرار گرفتند. به منظور مطالعات هیستومتریک و تغییرات تاثیر غلظت های شوری، تعداد سلول های ترشح کننده موکوس (جامی)، سلول های هشداردهنده (گرزی) و ضخامت اپیدرم پوست نواحی مورد نظر ماهی بنی، در ۲۰۰ میکرومتر از طول اپیدرم مورد شمارش و اندازه گیری قرار گرفت. نتایج این بررسی نشان داد هنگامی که پوست نواحی شکمی، خط جانبی و سر ماهی بنی در شرایط استرس زای محیطی مثل افزایش غلظت شوری قرار گرفت نسبت به آنها واکنش نشان داده و در ضخامت اپیدرم، تعداد سلول های هشداردهنده و تعداد سلول های ترشح کننده موکوس دچار تغییرات شده و این تغییرات در غلظت های متفاوت در هر پارامتر، به صورت معنی داری افزایش یافت (۵ ۰/ ۰> P).

ماهی بنی, شوری, پوست, اپیدرم