نسیم صفاری
مهدی ضرغامی

دریاچه ارومیه، بزرگترین دریاچه داخلی کشور و دومین دریاچه آب شور جهان است. تغییر شرایط اقلیمی وکاهش نزولات جوی، بهره برداری بیش از حد از رودخانه های جاری به دریاچه و پایین بودن بازده کشاورزی در حوضه سبب کاهش شدید سطح آب و افزایش شوری شده است. آورد متوسط سطحی حوضه در حدود ۲/۷ میلیارد متر­مکعب در سال می باشد که حداقل نیاز اکولوژیکی دریاچه در حدود ۱/۳ میلیارد مترمکعب در سال، باید از آن تامین گردد. بنابراین کنترل و تخصیص بهینه آب قابل برداشت، یعنی ۱/۴ میلیارد متر­مکعب، بین سه استان ذینفع آذربایجان شرقی، آذربایجان غربی و کردستان، مسئله مهمی به شمار می آید. در این مقاله با استفاده از یک مدل تصمیم­گیری چند معیاره مبتنی بر فاصله، به کمک روشهای جمع وزنی ساده، برنامه­ریزی سازشی وروش TOPSIS،  تخصیص آب حوضه دریاچه ارومیه بین ذینفعان با در نظر گرفتن معیارهای اجتماعی، اقتصادی و زیست محیطی انجام شد و سهم بهینه هر یک از استان­ها از آب سطحی تعیین گردید وتوانایی این روش­ها با هم مقایسه شد. مطابق نتایج مدل برنامه­ریزی سازشی از ۲/۷ میلیارد متر­مکعب آورد متوسط سالانه بلند مدت حوضه آبریز دریاچه ارومیه، سهم استان آذربایجان غربی برابر ۸۰۴/۱، سهم استان آذربایجان شرقی برابر ۳۱۲/۱ و سهم استان کردستان برابر ۹۸۴/۰ میلیارد متر مکعب در سال تعیین گردیده است.

تخصیص آب, تصمیم گیری چند معیاره, تصمیم گیری فاصله محور, دریاچه ارومیه