محمود نادری - استاد، دانشکده فنی و مهندسی، دانشگاه بین المللی امام خمینی (ره)، قزوین، ایران
محمد رضا نصیری - کارشناس ارشد، دانشگاه بین المللی امام خمینی (ره)، قزوین، ایران
علی صابری ورزنه - دکتری سازه، دانشکده فنی و مهندسی، دانشگاه بین المللی امام خمینی (ره)، قزوین، ایران

با توجه به اهمیت جمع شدگی در صنعت بتن، تحقیقات زیادی در ارتباط با این موضوع انجام شده است. از آنجا که بتن خود متراکم از روانی بسیاری برخوردار است، بسیاری بر این عقیده هستند که جمع شدگی بتن خود متراکم باید بیش از جمع شدگی بتن معمولی مورد توجه قرار گیرد. همچنین سولفات ها از عوامل شایع مخرب بتن در اکثر مناطق ایران به خصوص در مناطق جنوبی کشور که بتن در معرض آب دریا (حاوی ترکیبات سولفاتی) قرار دارد، می باشند. از آنجا که مقدار خشک شدگی در سطح یک قطعه بتنی با شدت بیشتری نسبت به اعماق آن اتفاق می افتد و دوام سازه بتنی، بستگی شدیدی به مقاومت و نفوذ پذیری لایه سطحی آن دارد، لذا در این مقاله از آزمون "پیچش" که در برابر تغییرات سطحی بتن، حساسیت خوبی از خود نشان می دهد، جهت بررسی تاثیر جمع شدگی و سولفات منیزیم بر مقاومت سطحی بتن های خود متراکم استفاده شده است. سپس تغییر طول نمونه ها به همراه افت وزنی آن ها ارائه گردید. در انتها نیز با به کارگیری آزمون "پیچش" تاثیر سولفات منیزیم و تغییر طول نمونه ها بر مقاومت سطحی مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج حاصله بیانگر این می باشد که در اثر جمع شدگی ناشی از خشک شدن، بتن معمولی در مقایسه با نمونه های خودمتراکم، کاهش بیشتری در مقاومت سطحی از خود نشان می دهد. کاهش مقاومت بتن معمولی در اثر جمع شدگی در حدود ۴/۱۸ درصد شده است که این کاهش در مقایسه با نمونه بتن خودمتراکم با ۴۵ درصد خاکستر بادی ۳۴/۱ برابر، در مقایسه با نمونه بتن خودمتراکم با ۳۵ درصد خاکستر بادی ۳۵/۱ برابر و در مقایسه با نمونه بتن خودمتراکم با ۲۵ درصد خاکستر بادی ۳۷/۱ برابر می باشد.

جمع شدگی, بتن خود متراکم, آزمون پیچش, سولفات, مقاومت سطحی