مهدی شفیعی پور - دانشجوی دکتری جغرافیا و برنامه ریزی شهری، مرکز تحصیلات تکمیلی دانشگاه پیام نور تهران
سهراب عسگری - استادیار جغرافیای سیاسی دانشگاه پیام نور
مهدی هاشمی نسب - دانشجوی دکتری جغرافیا و برنامه ریزی شهری، مرکز تحصیلات تکمیلی دانشگاه پیام نور تهران

نخستین تجارب و پویش های رایج در اواخر قرن نوزدهم، سرمشق های هنر مدرن را به بیستمین سده هدیه داد؛ مدرنیسم درمعماری، همانند نقاشی و پیکره سازی، خود حاصل فردباوری و کاربست های حاصل از حکمفرمایی ماشین و مکانیزاسیون بود.استفاده از مصالح صنعتی و سرمشق های حاصل از اجرای کار توسط ماشین ها، انقلابی در معماری به راه انداخت؛ کاربست فولاد وبتن که در میانه قرن نوزدهم بکار می رفت اینک پس از پنجاه سال به عنوان یک ماده ساختمانی مهم، پرورش و اهمیت یافته بوداما بتن مسلح، سیمای ممتاز معماری را مخدوش نساخت و نبوغ صاحبان ایده را مغروق در تولید انبوه نکرد. بدین سان معماری ومهندسی آنچنان به هم نزدیک شدند که بتوانند در یک کالبد پدیدار گردند. سبکی به وجود آمد که محصولات آن تضاد میانتجارب خلاق فردگرایانه و عمومیت را به نمایش می گذاشت؛ ویژگی هایی همچون پرهیز از تاریخگرایی، دیواره های شیشه ای،حاکمیت عقل و چیرگی فناوری و سرانجام تقلیل حاکمیت مطلق اراده معمار در شکل و فرم، جملگی اصول بنیادین معماری نوینرا در اروپا و آمریکا پی ریزی کرد و پس از آن تمام جهان را در نوردید.

معماری مدرن، کارکردگرایی، سبک بین المللی، اکسپرسیونیسم