بیتا عباسی - گروه مهندسی تولید و ژنتیک گیاهی، پردیس کشاورزی ومنابع طبیعی، دانشگاه رازی، کرمانشاه
غلامرضا محمدی - گروه مهندسی تولید و ژنتیک گیاهی، پردیس کشاورزی ومنابع طبیعی، دانشگاه رازی، کرمانشاه
علیرضا باقری - گروه مهندسی تولید و ژنتیک گیاهی، پردیس کشاورزی ومنابع طبیعی، دانشگاه رازی، کرمانشاه

به منظور ارزیابی تاثیر کشت شنبلیله به عنوان خاکپوش زنده بر عملکرد، اجزای عملکرد و برخی ویژگی­های مورفولوژیکی آفتابگردان (Helianthus annuus L.)، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک­های کامل تصادفی با سه تکرار در مزرعه تحقیقاتی پردیس کشاورزی و منابع طبیعی دانشگاه رازی کرمانشاه در سال زراعی ۹۶-۱۳۹۵ اجرا شد. تیمارها شامل کشت شنبلیله به عنوان خاکپوش زنده در چهار سطح شاهد (بدون خاکپوش)، کشت شنبلیله پانزده روز قبل از کشت، همزمان با کشت و پانزده روز بعد از کشت آفتابگردان و سه رقم آفتابگردان فرخ، پروگرس و لاکومکا بود. نتایج نشان داد که استفاده از شنبلیله به عنوان خاکپوش زنده اثر معنی­داری بر صفات قطر طبق، تعداد طبق در بوته، ارتفاع بوته، عملکرد دانه و عملکرد بیولوژیکی داشت و بیشترین قطر طبق (۲/۲۰ سانتی­متر)، تعداد طبق در بوته (۰۴/۲)، عملکرد دانه (۳۸۳۴ کیلوگرم در هکتار) و عملکرد بیولوژیکی (۱۴۱۵۰ کیلوگرم در هکتار) با کشت همزمان خاکپوش زنده با آفتابگردان به دست آمد. کشت همزمان شنبلیله با آفتابگردان عملکرد دانه را در مقایسه با تیمار شاهد ۳۹ درصد افزایش داد، در حالی­که کشت شنبلیله پانزده روز قبل از کشت آفتابگردان باعث کاهش ۲ درصدی عملکرد دانه در مقایسه با تیمار شاهد شد. در بین ارقام مورد ارزیابی بیشترین عملکرد دانه (۳۴۲۶ کیلوگرم در هکتار) به رقم لاکومکا اختصاص یافت. با توجه به اثر تاریخ کاشت شنبلیله روی صفات آفتابگردان و پاسخ های متفاوت ارقام مورد مطالعه، به طورکلی کشت همزمان شنبلیله با رقم لاکومکا بیشترین عملکرد را در شرایط آب و هوایی محل آزمایش به همراه داشت.

آفتابگردان, تعداد طبق, خاکپوش زنده, شنبلیله, قطر طبق