احمد درخشان پور - MA of General Psychology, Department of psychology, School of psychology and Education, Tehran University, Tehran, Iran
جواد حاتمی - Assistant professor, Department of Psychology, School of Psychology and Education, Tehran University, Tehran, Iran
غلامعلی افروز - Full Professor, Department of Psychology, School of Psychology and Education, Tehran University, Tehran, Iran
تقی آقا حسینی - Assistant Professor, Department of Education, School of Humanities, Higher Education Peyambar Azam, Isfahan, Iran
راضیه نکوئی - MSc Student, Teaching English, Department of English, School of Humanities, Shahreza Branch, Islamic Azad University, Isfahan, Iran

مقدمه: هدف از این پژوهش بررسی تفاوت تاثیر آموزش زبان انگلیسی بر میزان شدت انواع لکنت در زبان اول و زبان انگلیسی افراد یک زبانه دارای لکنت بوده است.مواد و روش ها: جامعه آماری این پژوهش کلیه افراد ۱۲ تا ۲۳ ساله دارای لکنت بودند، که به مراکز گفتار درمانی شهر اصفهان مراجعه کرده اند. نمونه مورد مطالعه ۱۵ نفر بودند که به روش تصادفی ساده انتخاب شدند. روش پژوهش شبه آزمایشی و طرح پژوهش یک طرح تک گروهی پیش آزمون– پس آزمون است. در این پژوهش آزمودنی ها قبل و بعد از آزمایش از نظر میزان شدت لکنت مورد سنجش قرار گرفته اند. در این پژوهش میزان شدت انواع لکنت با استفاده از تست SSI۳ Howell و همکاران مورد اندازه گیری و سنجش قرار گرفت.یافته ها: آموزش زبان انگلیسی به روی میزان شدت لکنت تاخیری در کلمات عملکردی و کلمات محتوایی در زبان انگلیسی نسبت به زبان اول تاثیر معنی داری ندارد، اما آموزش زبان انگلیسی در کاهش میزان لکنت غیر تاخیری در کلمات عملکردی و کلمات محتوایی در زبان انگلیسی نسبت به زبان اول تاثیر معنی داری دارد. همچنین آموزش زبان انگلیسی در کاهش میزان شدت کل لکنت در زبان انگلیسی نسبت به زبان اول تاثیر معنی داری دارد. این اثرات حداقل در سطح ۰۵/۰ = P معنی دار بودند.نتیجه‎گیری: آموزش زبان انگلیسی پس از ۱۲ سالگی تاثیر مثبت و یا منفی در درمان و بهبود لکنت در زبان اول افراد لکنتی نداشت. همچنین پس از مهارت گویش آموزش زبان انگلیسی، میزان شدت لکنت در زبان انگلیسی نسبت به زبان اول کمتر شد.کلید واژه ها: لکنت، تاخیری، غیر تاخیری، عملکردی، محتوایی، دو زبانه، یک زبانه.