رضا عیسی نیا - استادیار و عضو هیات علمی پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی پژوهشکده علوم و اندیشه سیاسی، قم

صلح مانند تندرستی حالت طبیعی جوامع است استقرار صلح را همانند نوعی بهداشت هم در میدان پیشگیرانه وهم در میدان تهاجی میتوان دنبالش کرد با اذعان به اینکه ما در زندگی اجتماعی مان ناگزیر از متفاوت بودن ومختلف بودن هستیم تفاوت هایی که در نژاد، جنسیت، قومیت، مذهب، اقتصاد، سیاست، اجتماع و فرهنگ؛ به عنوانواقعیتی پایدار در سررتاسرر تاریخ زندگی اجتماعی مان، احساس می شود بنابراین آیا باید وجود آن تفاوت ها -کهمنجر به اختلافات می شود- را مانند یک امر طبیعی پذیرا بود و در برانداختن آن نباید کو شید و یا می توان بوا سطهنرم افزارهایی به صلح رسید. مساله این است که؛ با وجود این همه اختلاف و تفاوت درمیان انسان ها آیا دم از صلحزدن یوتوپیا است یا واقعیت که باید برای آن کو شید. سوال اصلی مقاله عبارت ست از: چگونه می شود در دو میدانپیشگیری و تهاجمی در سطوح نهادهای سه گانه (خانواده، جامعه و دولت) از لحاظ زمانی و مکانی صلح را توسعهبخشید؟ پاسخ این سوال با روش ساخت بندی و چارچوب نظری مدیریت متعالی و با فرضیه زیر؛ («تحقق و توسعهصلح نیازمند به مهارت های سخت و نرم با برجسته سازی مهارت نرم می باشد زیرا نرم افزارهای صلح در منابع، مبانیو فهم های نهادهای سه گانه وجود داشته و فعالند ولی در عمل دچار نو سان بوده که نیازمند به تربیت و ممار ستهستند») دنبال شده است. یافته های تحقیق نشان میدهد که؛ با ممارست و بکارگیری مهارت های نرم انسانی وساختاری در زندگی اجتماعی، در میادین پیشگیری و تهاجمی می توان صلح را در جوامع انسانی ازجمله جمهوریاسلامی ایران مشاهده کرد و توسعه بخشید.

شهروندان، صلح، دولت، شریعت، قوانین، مهارتهای نرم و سخت