حسین مومنی - دانشجوی دکتری قرآن و مدیریت، جامعه المصطفی العالمیه قم

صلح و مصالحه کردن با هم نوعان، از ارزش و ارج والایی برخوردار بوده و یکی از بنیادیترین نیازهای بشر درطول تاریخ به حساب آمده و همواره کانون توجه و معرکه آرای دانشمندان بوده است. در اسلام، بر قراری اخوت دربین جامعه، یکی از مقدمات قرب الهی، ملاک ارزشمندی انسان و از مهمترین ویژگی های یک انسان مومن تلقی شدها ست؛ اما این مهم زمانی مقبول درگاه خداوند متعال و ارز شمند شمرده می شود که عمل مصالحه خالصانه و تنها بهمنظور کسب رضای الهی انجام شده باشد. هدف از این پژوهش، بررسی معنا و مصادیق صلح در نامه های نهج البلاغهمی باشد. اهمیت تحقیق حاضر بر آن است که قسمتی از سخنان الهی و انسانساز امام علی (ع) در قالب نامه هاینهج البلاغه مورد دقت نظر قرار گرفته و مفهوم گران بهایی که آن حضرت در مورد جامعه مطرح نموده و امروزه نیزموضوع صلح کاربرد بین المللی دارد استخراج و تجزیه و تحلیل شده ا ست. این پژوهش از نوع تحقیق توصیفی-تحلیلی بوده و فن دستیابی به یافته ها تحلیل محتوای کمی-کیفی می باشد. از جمع بندی و تفسیر یافته ها می توان نتیجهگرفت که واژه صلح و مشتقات آن و یک مورد از مترادف آن (سلم) ۴۴ مرتبه در ۱۲ نامه در طی ۶ مقوله (تقوا وپرهیزکاری؛ مدیریت و حکومت داری؛ اصلاح جامعه؛ مردم سالاری دینی، جنگ و صلح و استخدام و شایستهسالاری) آمده است.

صلح، نهج البلاغه، امام علی (ع)