مسعود جعفرپور حسن بگلو - دانشآموخته کارشناسی ارشد، دانشگاه آزاد اسلامی واحد ایلخچی، ایلخچی، ایران
علی قره باغی - عضو هیات علمی دانشگاه آزاد اسلامی، ایلخچی، ایران

اصل استصحاب از جمله مهم ترین اصول عملیه بوده که در فقه و حقوق قراردادها موارد عدم وجود دلیل کافی،قضات دادگاه را در تصمیم گیری باری رسانده و از بلاتکلیفی نجات می دهد. اصولیین، استصحاب را به دودسته وجودی و عدمی تقسیم کرده اند، اکثر آنها هر دو نوع استصحاب را حجت دانسته اند. این مطالعه بهصورت توصیفی تحلیلی و با هدف بررسی انواع استصحاب و کاربرد آن در عقد بیع انجام پذیرفته است. در -رباطه با کاربردهای مختلف اصل استصحاب در عقد بیع، در شرایطی که انعقاد عقد به لحاظ موجل بودن هر دوعوض یا یکی از آنها، حق حبس ایجاد نشده است و چنانچه در آینده و با فرا رسیدن اجل تعهد یا تعهداتموجل تردید کنیم که حق حبس ایجاد می شود یا خیر، حالت سابق (عدم وجود حق حبس) استصحاب خواهدشد. این نوع استصحاب از نوع استصحاب عدمی خواهد بود

استصحاب، وجودی، عدمی، عقد بیع