کلثوم باسره - دانشجوی کارشناسی ارشد، گروه علوم دامی، دانشکده کشاورزی، دانشگاه ایلام
فرشید فتاح نیا - دانشیار، گروه علوم دامی، دانشکده کشاورزی، دانشگاه ایلام
مهدی کاظمی بن چناری - دانشیار، گروه علوم دامی، دانشکده کشاورزی و منابع طبیعی، دانشگاه اراک
احمد احمدیان - فارغ التحصیل کارشناسی ارشد، گروه علوم دامی، دانشکده کشاورزی، دانشگاه ایلام

هدف از این مطالعه، بررسی نوع غله (ذرت یا جو) و نسبت پروتئین غیر قابل تجزیه به قابل تجزیه در شکمبه (RUP: RDP) با استفاده از ۴۰ راس گوساله شیرخوار نر هلشتاین با میانگین وزن ۹/۲±۶/۴۲ کیلوگرم در قالب طرح کاملا تصادفی با آرایش فاکتوریل ۲×۲ بود. جیره ها شامل: (۱) ذرت با سطح پایین RUP: RDP، (۲) ذرت با سطح بالای RUP: RDP، (۳) جو با سطح پایین RUP: RDP و (۴) جو با سطح بالای RUP: RDP بودند. گوساله ها در روز ۵۳ از شیر گرفته شدند، ولی آزمایش تا روز ۶۳ ادامه داشت. مصرف جیره آغازین در بین تیمارها تفاوت نداشت، اما افزایش وزن و بازده خوراک برای جو با سطح بالای RUP: RDP بیشترین بود (۰۴/۰=p ). سطح بالاتر RUP سبب بهبود ارتفاع جدوگاه و ارتفاع هیپ شد (۰۵/۰>p ). ارتفاع هیپ در گوساله­هایی که جو دریافت کرده بودند تمایل به افزایش داشت (۰۶/۰=p ).جو سبب افزایش سطح بتاهیدروکسی بوتیرات خون تا ۳۳/۰ میلی­ مول شد (۰۲/۰=p ). سطح بالاتر RUP: RDP سبب افزایش پروتئین کل خون شد. همچنین مصرف جو در مقایسه با ذرت سبب کاهش سطح اوره خون شد (۰۱/۰=p ). غلظت انسولین خون با مصرف جو و سطح بالای RUP: RDP افزایش یافت (۰۲/۰=p ). به طور کلی نتایج نشان داد که تغذیه جیره آغازین حاوی دانه جو و سطح بالاتر پروتئین غیر قابل تجزیه در شکمبه و تغذیه جیره آغازین حاوی دانه ذرت و سطح پایین­تر پروتئین غیر قابل تجزیه در شکمبه سبب بهبود رشد گوساله­های شیرخوار هلشتاین شد.

پروتئین غیر قابل تجزیه در شکمبه, رشد, گوساله شیرخوار, منبع نشاسته