محمد ظاهری - کارشناسی ارشد مهندسی معماری، واحد علوم و تحقیقات تهران (بروجرد)، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران.
حمیدرضا صارمی - دانشیار گروه شهرسازی، دانشکده هنر و معماری، دانشگاه تربیت مدرس، تهران، ایران.
مهرداد حاجیان زیدی - دانشجوی دکتری معماری، پردیس بین الملل کیش، دانشگاه تهران، کیش، ایران. مدرس مدعو، دانشکده فنی و حرفه ای محمد باقر (ع) ساری، دانشگاه

تکنولوژی شامل فرآیند ساخت، تفکر پیرامون نحوه ساخت و مصالح، تکنیک ها و سیستم های ساختمانی است و فرهنگ نیز درونمایه غیر فیزیکی مفاهیم و معانی مطرح شده در اجراء و کل اثر می باشد که از فرهنگ، تاریخ، اعتقادات جامعه و معمار نشات می گیرد. یکی از اصلی ترین عناصر برپا کننده یک اثر معماری تکنولوژی است. تکنولوژی به طریقی بر اساس رویش خوب فرهنگ بومی ترسیم و فکر شده است. از بدو شروع به تصمیم گیری به ساخت تا انتخاب سیستم ساخت و مصالح همواره نگرش معمار به نیارش و تکنولوژی نگرشی همه جانبه بوده و همه در جهت ایجاد فضایی متناسب با نیازهای مادی و معنوی بودند. لذا بکارگیری نیارش و تکنولوژی نگرشی بصورت آگاهانه و یا ناآگاهانه با توجه به تاثیرات آن بر انسان و محیط بوده است، که زمینه ساز تعاملی مناسب میان انسان و محیط گردیده است. نیازش می تواند شامل، سازه ساختار، ساختمان و قوس ها و طاق ها و گنبد و مصالح یک ساختمان باشد. تکنولوژی در معماری معاصر ایران در اثر افزایش جمعیت و تغییر نیازهای عمومی و خصوصی تغییر یافته و دیگر تکنولوژی ساخت سنتی جوابگو نبوده و نیاز به تغییر مصالح سازه ها، ساختارها و روش های اجرایی نمایانگر می باشد. از طرفی مصالح و تکنیک های به کار رفته در معماری معاصر ایران بدلایل متعددی از جمله عدم توسعه علمی و کاربردی رشته ها و مشاغل مورد استفاده در احداث بنا و عدم وجود استانداردهای کافی و تکنیک های مورد استفاده دچار نقصان شدیدی شده است.

معماری ایران, تکنولوژی, معماری سنتی, فرهنگ, سکونتگاه نوین