خسرو پارسائی مهر - دانش آموخته کارشناسی ارشد، گروه علوم دامی، دانشکده کشاورزی، دانشگاه ارومیه
پرویز فرهومند - استاد گروه علوم دامی، دانشکده کشاورزی، دانشگاه ارومیه
محمد افروزیه - استادیار گروه علوم دامی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تبریز، دانشکده کشاورزی، تبریز
رامین نجفی - استادیار گروه علوم دامی، دانشکده کشاورزی، دانشگاه ارومیه
عباسعلی احمدی نقدهی - کارشناس ارشد علوم دامی، مدرس هنرستان کشاورزی شهید اسماعیلی نقده

برای انجام این تحقیق،۲۴۰ قطعه جوجه نر یک روزه سویه راس ۳۰۸ در قالب یک طرح کاملا تصادفی با ۶ تیمار و ۴ تکرار به ازای هر تیمار و ۱۰ جوجه در هر تکرار استفاده شد. تیمارهای آزمایشی شامل: ۱) جیره حاوی ۵% چربی گیاهی (جیره فاقد ال-کارنیتین)، ۲) جیره حاوی ۵% چربی گیاهی و ۳۰۰ میلی گرم ال-کارنیتین، ۳) جیره حاوی ۵% چربی حیوانی (جیره فاقد ال-کارنیتین)، ۴) جیره حاوی ۵% چربی حیوانی و ۳۰۰ میلی گرم ال-کارنیتین، ۵) جیره حاوی مخلوط چربی گیاهی و حیوانی (به نسبت مساوی ۵/۲ درصد) فاقد ال-کارنیتین، ۶) جیره حاوی مخلوط چربی گیاهی و حیوانی (به نسبت مساوی ۵/۲ درصد) با ۳۰۰ میلی گرم ال-کارنیتین است. در پایان آزمایش (۴۲ روزگی)، یک قطعه جوجه از هر واحد آزمایشی خون گیری و فراسنجه های خونی آنالیز شد. نتایج نشان می دهد که تیمار حاوی چربی حیوانی و ال-کارنیتین باعث افزایش وزن جوجه ها در دوره رشد و کل دوره شد (۰۵/۰P<). افزودن ال-کارنیتین در جیره حاوی چربی حیوانی باعث کاهش معنی دار مصرف خوراک شد (۰۵/۰P<). افزودن سطح ۳۰۰ میلی گرم ال-کارنیتین در مقایسه با سایر تیمارها ضریب تبدیل خوراک را در دوره رشد به ۶۸/۱ و کل دوره به ۵۵/۱ کاهش داد (۰۵/۰P<). استفاده از ال-کارنیتین تاثیر معنی داری بر میزان گلوکز و HDL خون نداشت (۰۵/۰

ال-کارنیتین, جوجه های گوشتی, عملکرد, فراسنجه های خونی, نوع چربی