محمد دبدبه - کارشناسی ارشد معماری داخلی، پژوهشگر / تحلیلگر / نظریه پرداز فعال مسائل حوزه تخصصی معماری / معماری داخلی و مدرسدانشگاه
مرتضی صدیق - دکتری معماری، استادیار، عضو هئیت علمی موسسه آموزش عالی دیلمان، مدرس دانشگاه علم و صنعت ایران
مجید رضوان پناه - بیتکوینر، محقق بلاکچین و مدرس
امید شاطری وایقان - کارشناسی ارشد معماری داخلی، پژوهشگر/ تحلیلگر و نظریه پرداز فعال مسائل حوزه تخصصی معماری/ معماری داخلی
پریسا یزدان پناه عبدالملکی - کارشناسی ارشد مهندسی معماری، پژوهشگر و مدرس دانشگاه

دوران کودکی و آفرینش گری در کودکی می تواند شکل دهنده هویت و آینده کودک در بزرگسالی شود . بدین سبب دوران کودکی توجه ویژه لازم داشته و بسیار حائزاهمیت می باشد. این پژوهش در تلاش است با فرایندهای رهیافتی درجهت ارتقاء آفرینش گری در محیط طراحی مختص کودکان، علاوهبر افزایش مشارکت آنان در جامعه در آینده نیز تاثیرگذار به عمل آید. یکی از مهمترین بعدهای آفرینش گری در محیط طراحی توجه به الگوهای رفتاری کودکان در طراحی جزئیات فضا با عوامل های گوناگون و شرایط به شمار می آید. با ارائه این پرسش که روشهای ارتقاء رویکردهای نوین در محیط طراحی مختص کودکان به منظور شکوفایی آفرینش گری آنها با محوریت آینده نگری تا چه میزان می تواند موثر باشد؟ روش تحقیق این پژوهش ، روش توصیفی -تحلیلی بوده و در تفحص به رویکرد فرایند رهیافت های ارتقاء آفرینش گری کودکان از روش تجربی و کتابخانه ای به بررسی پیشینه پژوهش و مستندات مکتوب بهره مند می باشد. نتایج به دست آمده نشان می دهد، محیط طراحی مختص کودکان با همه ویژگی و خصوصیات نظیر خوانایی ، پیچیدگی ، پیوستگی ، رمزآلودگی در ایجاد همبستگی طراحی فضا و حس تعلق به مکان در ایجاد تعامل با کودکان علاوهبر افزایش آفرینش گری کودکان، اصول عملکردی روانشناسی دررابطه با ویژگی و خصوصیات روانی و جسمانی می تواند بستری درجهت شکوفایی کودکان در محیط ، زندگی و مسیر آینده فراهم گردد.

دوران کودکی ، آفرینش گری ، هویت ، محیط طراحی ، آینده نگری