سحر مجیدی هتکه لویی - هیات علمی گروه معماری ، دانشکده معماری و شهرسازی ، دانشگاه فنی وحرفه ای ، تهران، ایران،
مهسا حقانی - هیات علمی گروه معماری ، دانشکده معماری و شهرسازی ، دانشگاه فنی وحرفه ای ، تهران، ایران

آنچه افراد کهن سال را به خانه سالمندان روانه می کند، لزوم وجود حمایت و نگه داری ویژهای است که در زمانی خاص، خانوادهی این افراد قادر به ارائه ی آن نیستند. سالمندان مقیم در آسایشگاههای سالمندی به دلیل نقل مکان از محل سکونت خود به این آسایشگاهها، جدا شدن از گذشته ی خود و ورود به محیطی جدید که هیچ خاطرهای و در نتیجه احساس تعلقی به آن ندارند، به مراتب بیشتر از سالمندان مقیم در منازل مسکونی دچار افسردگی می شوند. هدف اصلی در این نوشتار یافتن راهکاری کالبدی در طراحی معماری خانه های سالمندی است به ترتیبی که بتواند زمینه های عدم بروز یا کاهش افسردگی ناشی از حضور دراین فضا را ایجاد کند. مطالعات انجام شده نشان داد که تلاش برای ارتقای هویت مکانی با فضای خانه سالمندان می تواند تا حد زیادی این زمینه را فراهم آورد. فضاهایی می توانند این امکان را فراهم آوردند که با ذهنییات سالمندان که متاثر از تجربیات مستقیم تا فرهنگ و سنت آنهاست ، همخوان باشند؛ امکان تداعی و مرور خاطرات گذشته را برای آن ها فراهم کرده و همچنین رویدادپذیر بوده و امکان ایجاد خاطرات جدید را ایجاد کند. دراین مقاله از روش تحقیق کیفی استفاده شده و در بهره گیری از منابع کتابخانه ای از رویکرد تحلیلی - توصیفی بهره جسته است .

هویت ، هویت مکانی ، سالمند، خاطره.