کسری کتاب اللهی - دانشجوی مقطع دکترای شهرسازی اسلامی، دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه هنر اسلامی تبریز، آذربایجان شرقی، ایران
مرتضی میرغلامی - دانشیار گروه شهرسازی، دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه هنر اسلامی تبریز، آذربایجان شرقی، ایران

از اوایل سال ۲۰۱۹، محدودیت های دوران پاندمی کوئید، از سوی سازمانهای جهانی ، گویی سبک زندگی جدیدی را مبتنی بر کم رنگ کردن اهمیت و استفاده همراه با ترس از فضاهای عمومی در درون شهرها، رقم زده است . در بحران کنونی ، یکی از شیوههای مهار بیماری ، فاصله گذاری اجتماعی است که در مقیاس خرد و روابط انسانی درون شهرها، در کنار دیگر دستورالعمل های بهداشتی / پزشکی رایج ، تجویز شده و همین مورد اهمیت ”فاصله و دوری گزینی ” ، را در سطوح مختلف جامعه علی الخصوص برای شهرسازان، در بازاندیشی به مقوله شهر، مطرح می نماید. در این پژوهش ، دو هدف اصلی بشرح دنبال می گردد. .۱شناسایی عوامل شهرسازی تاثیرگذار در کاهش میزان شیوع پاندمی ، ۲.واکاوی رابطه فاصله گذاری اجتماعی بر میزان استفاده از فضاهای شهری در دوان پاندمی . پژوهش حاضر براساس هدف، کاربردی و توسعه ای بوده و با مرور ادبیات و دادههای بدست آمده از تجربیات جهانی در حوزه شهر و پاندمی ، طی سالهای ۲۰۱۹- ۲۰۲۲، در صدد پاسخگویی به سوالات زیر می باشد. ۱-عوامل تاثیرگذار در شیوع پاندمی از منظر شهرسازی چیست ؟، ۲-. ”غرابت ” ناشی از فاصله گذاری دوران پاندمی و ”قرابت ” ناشی از تعاملات اجتماعی در فضاهای شهری در دوران پاندمی چگونه قابل تفسیر است ؟. یافته های پژوهش نشان می دهد که عوامل ” سیستم زیست محیطی ، قابلیت اتصال، کشاورزی شهری در مقیاس منطقه و بازنگری در محله ، حمل و نقل ، فضاهای شهری و طبیعت در مقیاس شهر،” می تواند در کاهش شیوع بیماری موثر واقع گردد. همچنین فاصله گذاری اجتماعی ،لزوما ما را از نظر اجتماعی دور نمی کند، زیرا این یک فاصله فیزیکی پیشگیرانه دوران پاندمی است که بسیاری از انسانها ناخودآگاه ترجیح می دهند برای رویارویی با افرادی که از نزدیک آنها را نمی شناسند، مورد استفاده قرار دهند.

همه گیری ، سبک زندگی ، قرابت اجتماعی ، فاصله گذاری ، باهمستان