مهران رفیعی - دانشجوی دکتری دوره شهرسازی، گروه شهرسازی، دانشکده معماری و شهرسازی،واحد قزوین، دانشگاه آزاد اسلامی، قزوین، ایران
سیدمحمدرضا خطیبی - استادیار گروه شهرسازی، دانشکده معماری و شهرسازی، واحد قزوین، دانشگاه آزاد اسلامی، قزوین، ایران
زهره داودپور - دانشیار گروه شهرسازی، دانشکده معماری و شهرسازی، واحد قزوین، دانشگاه آزاد اسلامی، قزوین، ایران

بیان مسئله : پیراشهری که گاهی به آن حاشیه شهری هم اطلاق می شود می تواند بر فرم شهری و چالش های برنامه ریزی فضایی قرن بیست ویک غالب شود. در کشورهای صنعتی یا پساصنعتی ، پیراشهر قلمرو تغییرات اقتصادی ، اجتماعی و دگرگونی ساختار فضایی است ، درحالی که در کشورهای به تازگی صنعتی شده و بیشتر کشورهای درحالتوسعه غالبا، منطقه شهری پر هرج ومرجی است که سبب ساز پراکندگی و توسعه ناهماهنگ می شود. از طرفی بسیاری از چالش های جهانی از شیوه ای که شهرها رشد و یا تغییر می کنند نشاءت می گیرد،مخصوصا پیدایش ابرشهرها در کشورهای درحال توسعه ای مانند ایران، که در حوزه شهری یا پس کرانه های پیراشهری آنها مشکلات کلان زیست محیطی و اجتماعی فراوان وجود دارد.هدف: دستیابی به چگونگی برنامه ریزی منسجم و یکپارچه برای مناطق پیراشهری با توجه به سناریوهای محتمل برای این مناطق بر مبنای توسعه فضایی پایدار شهری روش پژوهش : با رویکرد تحلیلی – توصیفی یک مرور کلی بر مفهوم پیراشهر ی در ادبیات جهانی برنامه ریزی شهری ومنطقه ای به تبیین نقش و جایگاه این مناطق با توجه به عوامل و فرآیندها ی دخیل در پیدایش پیراشهری پرداخته شده است .نتایج : ماحصل این بررسی نشان می دهد که نیروهای محرکه سیاسی ، اجتماعی -اقتصادی و کالبدی چگونه در این مناطق تاثیرگذار هستند و درنهایت با بررسی انواع دستورکارهای توسعه فضایی برای این مناطق ، پنج نوع راهبرد فضایی ، اقتصادی ، اجتماعی ، محیط زیستی و حاکمیتی با توجه به مدل توسعه پایدار یکپارچه برای مناطق پیراشهری پیشنهاد می گردد.

پیراشهری ، حومه شهرها، دستور کار توسعه ، راهبرد سیاست گذاری ، توسعه یکپارچه شهری