فروغ کریمی - دانشجوی کارشناسی ارشد آموزش محیط زیست دانشگاه تهران
محمدجواد امیری - استادیاردانشکده محیط زیست دانشگاه تهران

شهر تجلی اندیشه ، معماری ، تراکم و انباشت سرمایه بوده و پیوسته در معرض تهدیدات طبیعی و انسانی است . سکونتگاه-های شهری دارای پیچیدگی هایی است که سامانه های شهری را به وجود می آورند که از زیرسامانه هایی مانند ساختار شهری ، حمل ونقل ، جریان گردش انرژی ، مواد و مصالح ، جنبه های اجتماعی و اقتصادی پیچیدهای تشکیل شده است . بلایای طبیعی ، حقایقی از زندگی هستند که عمدتا کنترل وقوع آنها از عهده بشر خارج است . وقوع بلایای طبیعی نظیر زلزله ، سیل ، طوفان در اغلب موارد تاثیرات مخربی بر سکونتگاه های انسانی باقی می گذارند و تلفات سنگینی بر ساکنان آنها وارد ساخته و ساختمانها و زیرساخت های این گونه مناطق را نابود و عوارض اجتماعی و اقتصادی پردامنه ای بر جوامع و کشورها تحمیل می کنند. با توجه به افزایش روزافزون جمعیت و ضرورت توسعه مناطق شهری ، چگونگی مقابله با بلایای طبیعی ، مجموعه اقداماتی را در چارچوب برنامه ریزی کاربری زمین می طلبد. با توجه به اینکه برنامه ریزی کاربری زمین هسته ی اصلی برنامه ریزی شهری به شمار می رود گنجاندن مفاهیم کاهش خطر در این سطح از برنامه ریزی می تواند جهت افزایش تابآوری و کاهش آسیب پذیری شهرها در برابر بلایای طبیعی یکی از مناسب ترین راهکارها باشد

کاربری زمین ، بلای طبیعی ، برنامه ریزی شهری ، سکونت گاه انسانی