ایرج نصرتی - شناسایی و مبارزه با علف های هرز، دانشکده کشاورزی، دانشگاه تبریز
عادل دباغ محمدی نسب - گروه اکوفیزیولوژی گیاهی، دانشکده کشاورزی، دانشگاه تبریز
محمدرضا شکیبا - اکوفیزیولوژی گیاهی، دانشکده کشاورزی، دانشگاه تبریز
روح اله امینی - اکوفیزیولوژی گیاهی، دانشکده کشاورزی، دانشگاه تبریز

علف­های هرز یکی از مهم­ترین عوامل محدود کننده تولید نخود ( (Cicer arietinumL.می­باشند. به منظور بررسی اثر روش های کنترل غیر شیمیایی در تلفیق با دزهای کاهش یافته علف کش پیریدیت بر علف های هرز نخود آزمایشی در سال زراعی ۹۴-۱۳۹۳ در کرمانشاه اجرا شد. فاکتور اول مدیریت غیر شیمیایی علف­های هرز در پنج سطح شامل کشت مخلوط نخود با گندم، کاربرد مالچ کلش گندم، کولتیواتور زنی، یک بار وجین دستی و بدون کنترل غیر شیمیایی و فاکتور دوم کاربرد دزهای مختلف علف کش پیریدیت در پنج سطح شامل صفر، ۲۵، ۵۰، ۷۵ و ۱۰۰ % دز توصیه شده (۱۲۰ گرم ماده موثره در هکتار) بودند. همچنین تیمار عاری از علف­هرز در کل دوره رشد نیز به عنوان شاهد در نظر گرفته شد. نتایج نشان داد که اثر متقابل دز علف­کش و مدیریت غیر شیمیایی بر صفات بیوماس علف هرز در واحد سطح، تعداد دانه در بوته و عملکرد دانه نخود در سطح احتمال یک درصد معنی­دار بود. در همه سطوح مدیریت غیرشیمیایی، با افزایش دز علف کش، بیوماس علف هرز در واحد سطح کاهش یافت. تفاوت معنی داری از نظر میزان عملکرد دانه در شرایط کاربرد دزهای ۷۵ و ۱۰۰ درصد به همراه مدیریتهای غیر شیمیایی (به جز مالچ کلشی) مشاهده نشد. بنابراین می توان به جای دز ۱۰۰% از دز ۷۵% علف کش استفاده نمود. به طور کلی با استفاده از روش های غیرشیمیایی مدیریت علف هرز، مقدار مصرف علفکش کاهش یافته و در عین حال عملکرد دانه نخود تحت تاثیر قرار نگرفت.

پیریدیت, دز کاهش یافته, کشت مخلوط, مالچ کلش, مدیریت غیرشیمیایی, وجین دستی