عقیل حسین لو - Allameh Tabatabaie
سمیه کاظمیان - Allameh Tabatabaie

هدف: هدف پژوهش حاضر بررسی نقش پیش بینی کنندگی اقدام برای رشد فردی در سازگاری دانش آموزان نابینا بود. روش: شرکت کنندگان در پژوهش ۱۲۰ نفر از دانش آموزان نابینای ۱۴ سال به بالای شهر تهران بودند که از طریق نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و پرسش نامه اقدام برای رشد فردی روبیتچک (۱۹۹۸) و پرسش نامه سازگاری دانش آموزان دبیرستانی سینها و سینگ (۱۹۹۳) را با کمک پرسشگر تکمیل کردند. داده ها با استفاده از نرم افزار اس پی اس اس و آزمون همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه تحلیل شد. یافته ها: یافته ها نشان داد بین اقدام برای رشد فردی با سازگاری دانش آموزان رابطه وجود دارد. نتایج تحلیل رگرسیون بین اقدام برای رشد فردی با سازگاری دانش آموزان، مقدار آماره F به دست آمده را برابر با ۴۶/۴۹ نشان داد که در سطح آلفای کوچکتر از ۰۱/۰ معنی دار است. مقدار ضریب رگرسیونی استاندارد شده (بتا) برای مولفه آمادگی برای تغییر برابر با ۲۱۸/۲-، برنامه ریزی برابر با ۴۲۰/۳-، استفاده از منابع برابر با ۷۲۷/۳- و برای مولفه رفتار هدفمند برابر با ۰۱۰/۰ بود. بنابراین با توجه به مقدار آماره های t به دست آمده، بجز برای مولفه رفتار هدفمند برای سایر مولفه ها معنی دار محسوب می شود. نتیجه گیری: نتایج تحلیل رگرسیون نشان داد که اقدام برای رشد فردی به طور معنی داری قادر است سازگاری دانش آموزان را پیش بینی کند. همچنین مولفه های اقدام برای رشد فردی - بجز مولفه رفتار هدفمند - به طور مجزا قادر به پیش بینی سازگاری دانش آموزان نابینا بود.

Blindness, Personal growth initiative, Student adjustment, نابینایی, اقدام برای رشد فردی, سازگاری دانش آموزان