سهیلا شهبازی - Razi University
علی حیرانی - Razi University
مسلم رحمانی - Razi University

هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر فعالیت های یکپارچه سازی حسی - حرکتی در ترکیب با بازخورد بر عملکرد تعادلی در کودکان مبتلا به اختلال هماهنگی رشدی انجام شد. روش: در این پژوهش که از نوع نیمه تجربی بود، ۳۰ کودک (با دامنه سنی ۸-۱۰ سال) با این اختلال انتخاب و به طور تصادفی به سه گروه خود کنترل، آزمونگر کنترل و گروه گواه تقسیم شدند. در پیش آزمون تعادل ایستا و پویای شرکت کنندگان، به ترتیب با تست لک لک و آزمون راه رفتن پاشنه پنجه ارزیابی شد. سپس گروه آزمایش به مدت ۸ هفته به صورت سه جلسه ۶۰ دقیقه ای در هفته پروتکل تمرینات را انجام داد. پس آزمون همانند پیش آزمون برگزار شد. برای تجزیه تحلیل داده ها از آزمون های کلموگروف-اسمیرنوف، آزمون لون، آزمون باکس، تحلیل کوواریانس و آزمون تعقیبی ال اس دی استفاده شد. یافته ها: نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که در متغیر تعادل پویا، هم در تمرین (۰۴۸/۰=P) و هم در گروه (۰۰۱/۰=P) اثرات معناداری وجود داشت. همچنین در متغیر تعادل ایستا هم در تمرین (۰۳۶/۰=P) و هم در گروه  (۰۰۱/۰=P)  اثرات معنادار بود (۰۵/۰p£). نتایج آزمون تعقیبی نشان داد که بین گروه خودکنترل و آزمونگر کنترل با گروه گواه در تعادل پویا و تعادل ایستا تفاوت معنی داری وجود دارد. همچنین در مقایسه بین دو گروه خودکنترل و آزمونگر کنترل در هر دو مولفه تعادل ایستا و پویا تفاوت معنی داری وجود داشت (۰۵/۰p£). نتیجه گیری: بنابراین یافته های حاضر نشان می دهد که فعالیت های حسی- حرکتی همراه با بازخورد در قیاس با تمرین صرف می تواند باعث عملکرد تعادلی بهتری شود.

Sensory-motor integration, Developmental coordination disorder, Static balance, Dynamic balance, Feedback, یکپارچه سازی حسی-حرکتی, اختلال هماهنگی رشدی, بازخورد, تعادل ایستا, تعادل پویا