وحید نجاتی - دانشیار علوم اعصاب شناختی، دانشگاه شهید بهشتی، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی (نویسنده مسئول) Email:nejati@sbu.ac.ir
کبری درستی - کارشناسی ارشد روانشناسی بالینی کودک و نوجوان، دانشگاه شهید بهشتی، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی
حمیدرضا پوراعتماد - استاد، دانشگاه شهید بهشتی، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی

پژوهش حاضر با هدف مقایسه نقص حافظه صفات ارجاعی به خود در کودکان مبتلا به اوتیسم و سالم صورت گرفت. این پژوهش یک مطالعه­ مقطعی است. که در آن،  ۱۵ کودک مبتلا به اتیسم با عملکرد بالا با ۱۵ کودک همتای عادی مقایسه شدند. آن­ها به انجام آزمون حافظه صفات ارجاعی (جهت ارزیابی حافظه صفات ارجاعی به­خود) پرداختند. جهت تحلیل داده­ها تحلیل واریانس آمیخته مورد استفاده قرار گرفت. یافته­ها حاکی از آن است که یادآوری و بازشناسی صفات ارجاعی به­خود در گروه عادی به­طور معنی­داری بیشتر از این میزان در گروه مبتلا به اتیسم است. بنابراین نتیجه­گیری می­شود که کودکان مبتلا به اتیسم در حافظه ارجاعی به­خود نقص داشته و در شناخت دیگران و توانایی ذهنی­سازی آگاهی خود از دیگران و متعاقب آن در شناخت خود دچار نقص هستند که این ضعف در به­کار بردن اشتباه ضمایر شخصی، به­کار بردن اسم خاص به­جای ضمیر من برای نامیدن تصویر خود و ضعف در حافظه خودارجاعی که یک پدیده همایند از نقص در ذهنی کردن شناخت اجتماعی است، نمود می­یابد.

اتیسم, حافظه صفات ارجاعی به خود, تئوری ذهن