الهام ضابطیان طرقی - دکتری شهرسازی و پژوهشگرمرکزتحقیقات راه مسکن و شهرسازی
سمانه جلیلی صدرآباد - استادیارگروه شهرسازی دانشگاه علم و صنعت ایران تهران ایران

توسعه فیزیکی شهرها و افزایش جمعیت در آنها منجر به تغییرات فراوانی در ویژگیهای فیزیکی سطح زمین ، انرژی آزاد شده، آلودگی هوا، دما و در نتیجه تغییر اقلیم در شهرها می باشد که منجر به افزایش دمای کره زمین و افزایش بلایای طبیعی می شود. به دلیل اهمیت این موضوع، این تحقیق بر آن است که با رویکرد توصیفی - تحلیلی به کاهش اثرات بلایای طبیعی با رویکرد تاب آوری شهری بپردازد. مفهوم تاب آوری شهری به توانایی یک شهر و یا سیستم های شهری و مقاومت در برابر مجموعه ای از شوکها و استرسهای گسترده آن می پردازد. بنابراین در این مقاله سعی شده است که به نقش تغییر اقلیم در فرآیند برنامه ریزی جهت ارتقای تاب آوری شهری در برابر بلایای طبیعی پرداخته شود. با مطالعه طرح ها و پروژه های مرتبط با تاب آوری در برابر تغییرات اقلیمی می توان بیان کرد که در برخی از طرح های مربوط به تاب آوری در برابر تغییرات اقلیمی ، ابتدا تغییرات اقلیمی متفاوت دسته بندی شده و برای هر یک از آنها سناریو خاص جهت برنامه ریزی تدوین شده است و در برخی دیگر از پروژه ها با رویکرد چند بخشی با تمرکز بر آب به موضوع تاب آوری در برابر تغییر اقلیم پرداخته اند.

تاب آوری شهری ، تغییر اقلیم ، برنامه ریزی ، بلایای طبیعی