امین خان احمدی - کارمند شهرداری شیراز

در اکثر کشورهای دنیا، معمولا زمین های کشاورزی، جنگ ها، مراتع اراضی با تلاقی و سایر اراضی طبیعی موردمحافظت ویژه قرار گرفته و امکان دست یازی به آنها بنابر مقررات قانونی ممکن نمی باشد. با توجه به نوعمالکیت در کشورهای حوزه خاورمیانه، حفظ کاربری اراضی و منع تغییر آن، بیشتر در رابطه با اراضی کشاورزیو مراتع مطرح است. در ایران نیز، با توجه به وضعیت اقلیمی حاکم و کمبود جنگ ها و مراتع طبیعی، هر چند بهکشاورزان و دامداران بومی نواحی مختلف اجازه استفاده از آنها داده می شود اما این حق استفاده منحصر بوده وامکانی غیر از آنچه به طور سنتی استفاده می شده، نظیر ساخت و ساز یا کاربرد صنعتی وجود نخواهد داشت. ازجمله مهم ترین این اراضی، اراضی کشاورزی هستند که به طور اعم به زمنی هایی اطلاق می شود که به طورمداوم مورد عملیات کشاورزی، باغداری و تاکداری قرار میگیرند و یا با توجه به ویژگی های طبیعی، استعداد وقابلیت بالایی برای چنین مصارفی خواهند داشت. جهت جلوگیری از تغییر کاربری اراضی قوانین متعددی وضعشده که هم شیوه تشویقی، هم باز دارنده را مورد توجه قرار داده اند. در این تحقیق سعی می کنیم با بیان روندقانون گزاری در ایران جهت منع تغییر کاربری اراضی، جنبه های کیفری آن را مورد توجه قرار دهیم.

تغییر کاربری ، اراضی ، دیدگاه کیفری