عبدالمومن حکیمی - دانش آموخته دکتری قرآن و علوم گرایش مدیریت، مجتمع عالی قرآن و حدیث، جامعه المصطفی العالمیه (از کشور افغانستان) قم، ایران
سید عیسی مسترحمی - استادیار جامعه المصطفی العالمیه، قم، ایران
عبد الله توکلی - عضو هیئت علمی پژوهشگاه حوزه و دانشگاه، قم، ایران

معرفت شناسی، ترازو و معیار سنجش است. در دانش مکتب مدیریت روابط انسانی، عیار پدیده های سازمانی با علم سنجش، و جایگاه خود علم نیز با معرفت شناسی (اپیستمولوژی) سنجیده می شود. معرفت شناسی با درک ریشه ها، زمینه ها، ماهت و اعتبار دانش در ارتباط است. ازاین رو، از میان مبانی مکتب یادشده، یکی از مهم ترین آنها، معرفت شناسی به عنوان محور و مدار تحلیل بسیاری فرآیندهای مدیریتی و مسائل سازمانی است که بدون شناخت صحیح آن شاید سازمان ها با چالش جدی در مواجهه با افراد و نیز جهت ده رفتارهای آنها در سازمان مواجه شود. معرفت شناسی در مکتب مزبور از چهار مولفه به نام های ماهت، موضوع، ابزار، منبع و اعتبار شکل یافته که در این مقاله با بهره گیری از روش استنطاقی مورد بررسی و نقد گرفته است. یافته های پژوهش نشان می دهد قرآن کریم تنها اتکاء به عقل و یافته های بشری را برای شناخت کافی ندانسته و تجربه، حس و استقرا را گام های مقدمی برای شناخت کامل و مطمئن که متکی بر ایمان قلبی، برهان های عقلی و نقلی (قرآن و سنت) که دارای ماهت واقع نمایانه با دو نگاه عمودی (با خالق) و افقی (رفتارهای جوارحی و جوانحی مخلوق و تمام هستی) می داند. از نگاه قرآن ابزارهای شناخت تنها استقرایی نظیر مشاهده و آزمایش مبتنی بر رفتارهای انسان نیست؛ بلکه منابع آن دارای گستره فراوانی همچون وحی، عقل، قلب، حس و تمام هستی است که دارای اعتبار نامحدود و نسبت به مکتب مذکور دارای دیدگاه متفاوت است

قرآن کریم, معرفت شناسی, مدیریت, سازمان, مکتب مدیریت روابط انسانی