بهبود رفاه شهروندی با توسعه خدمات زیرساختی کلانشهرها

هدف اصلی توسعه پایدار شهری و بهبود رفاه شهروندان از طریق ایجاد ظرفیت های اجتماعی برای مشارکت همگانی است. نظام برنامه ریزی شهری در ایران عمدتا متکی بر طرح های جامع و تفصیلی می باشد. در کلانشهر شیراز برنامه ها و طرح هایی که در سطح شهر تدوین و اجرا می شود متناسب با توانایی ها و پتانسیل های موجود نبوده و توانایی حل مشکلاتی را که شهر با آن مواجه است را ندارند. لذا شناسایی قابلیت های مختلف طبیعی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی شهر ضروری بوده تا از این طریق رویکردی پایدار در توسعه شهری تدوین گردد. در این پژوهش به بهبود رفاه شهروندان شیراز با بهسازی زیرساخت های شهری، توسط تحلیل سلسله مراتبی(AHP) با مدل SPSS و ExpertChoice جهت رتبه بندی و شناخت مهمترین فاکتورها پرداخته شد. شایان ذکر است که جامعه هدف ۶۰ فرد حقیقی و حقوقی متخصص بودند که به عنوان خبرگان مورد استفاده قرار گرفت. در نتیجه نهایی این پژوهش می توان گفت، مهم ترین عامل در توسعه شهری با تاکید بر عملکرد شهرداری شیراز فاکتورهای مرتبط به سرمایه گذاری شهری می باشد. همچنین در مورد زیرمعیارها نیز، به ترتیب ۱. سرمایه گذاری از سوی بخش خصوصی، ۲. حمایت از توسعه سرمایه گذاری در بخش توریستم و گردشگری، ۳. احیاء اماکن تاریخی شهر و واگذاری آن به بخش خصوصی، ۴. ایجاد تسهیلات و سیاست های تشویقی برای جذب سرمایه گذاری در بخش گردشگری و نهایتا ۵. ایجاد زمینه برای واگذاری سهام مکان های توریستی به مردم دارای پنج رتبه اول برتر می باشند. اما از آنجا که بررسی تاثیر عملکرد شهرداری کلانشهر شیراز بر بهبود سیستم زیربنایی مبتنی بر توسعه شهری پارامترهای مرتبط و غیر مرتبط موثر را شامل میگردد، توصیه می شود که توجه بیشتری به عوامل معرفی شده در پژوهش های آتی شود تا نتایج مطلوب تری جهت رفع چالش های توسعه شهری کلانشهر شیراز صورت پذیرد.