حوا محمودزاده کناری - کارشناس ارشدروان شناسی، موسسه آموزش عالی پردیسان، فریدونکتار، ایران
سلیمان یحیی زاده جلودار - دکترای روانشناسی، موسسه آموزش عالی پردیسان، فریدونکتار، ایران
رویا آزادی - دکترای روانشناسی، موسسه آموزش عالی پردیسان، فریدونکتار، ایران

این پژوهش به منظور بررسی تاثیر برنامه آموزش واقعیت درمانی گلاسر در دوران اپیدمی کووید - ۱۹ بر بهبود مسئولیت پذیری و اعتماد بین فردی کارمندان شبکه بهداشت انجام گرفت. این پژوهش از نوع مطالعات آزمایشی با طرح پیش آزمون - پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه ی آماری این پژوهش کلیه ی کارمندان شبکه بهداشت شهرستان فریدونکنار بود (۲۱۱=N) که از بین آنها، ۱۳۲ نفر از کارمندان شبکه بهداشت شهرستان فریدونکنار به صورت تصادفی ساده بر اساس لیست موجود در شبکه بهداشت شهرستان فریدونکنار انتخاب شدند و به پرسشنامه های مسئولیت پذیری و اعتماد بین فردی پاسخ دادند. سپس آزمودنی هایی که به طور همزمان باتوجه به نقطه برش پرسشنامه ها دارای نمره ی مسئولیت پذیری و اعتماد بین فردی پایین بودند (نمره ی کمتر از ۲۱ برای مسئولیت پذیری و کمتر از ۴۰ برای اعتماد بین فردی) مشخص شدند (۶۹=n) و از بین آن ها ۳۰ نفر به صورت تصادفی ساده انتخاب و نیز به همین صورت در دو گروه کنترل و آزمایش قرار گرفتند. گروه آزمایشی در ۸ جلسه ی ۹۰ دقیقه ای آموزش واقعیت درمانی را دریافت نمود ولی گروه کنترل آموزشی دریافت نکرد. آزمودنی های دو گروه پس از اتمام مداخله در پس آزمون شرکت نمودند. یافته های حاصل از تحلیل کوواریانس چندمتغیره نشان داد که بین نمرات مسئولیت پذیری و اعتماد بین فردی آزمودنی های گروه آزمایشی و کنترل در پس آزمون تفاوت آماری معنی داری وجود دارد، به گونه ای که می توان گفت که واقعیت درمانی سبب بهبود اعتماد بین فردی و مسئولیت پذیری کارمندان شبکه بهداشت شده است.

واقعیت درمانی، مسئولیت پذیری، اعتماد بین فردی، شبکه بهداشت