کامران مظهری - کارشناس ارشد روانشناسی عمومی دانشگاه علامه طباطبایی
احمد برجعلی - استاد تمام گروه روانشناسی بالینی، دانشگاه علامه طباطبایی
عبداله معتمدی - استاد تمام گروه روانشناسی بالینی، دانشگاه علامه طباطبایی

هدف از پژوهش حاضر بررسی رابطه اضطراب کرونا و نگرانی سلامتی با کیفیت زندگی پرستاران با میانجی گری تاب آوری بود. جامعه آماری شامل تمامی پرستاران زن شاغل در بیمارستان های دولتی کرونایی شهر اهواز در شش ماه اول سال ۱۴۰۰ بود (۳۲۰N=). تعداد ۲۵۰ پرستار با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و با استفاده از شبکه مجازی واتس آپ، پرسشنامه های آنلاین در اختیار آنان قرار گرفت. به منظور گردآوری داده ها از پرسش نامه کیفیت زندگی (سازمان بهداشت جهانی، ۲۰۰۶)، مقیاس اضطراب کرونا علیزاده و همکاران (۱۳۹۹)، مقیاس نگرانی سلامتی ولز و دیویس (۱۹۹۴)، و پرسش نامه تاب آوری کانر و دیویدسون (۲۰۰۳) استفاده شد. داده­ها با استفاده از الگویابی معادلات ساختاری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. هم چنین، اثرات غیرمستقیم از طریق روش بوت استراپ مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که مسیرهای مستقیم اضطراب کرونا بر تاب آوری (۳۵/۰-=β، ۰۱/۰>p)، نگرانی سلامتی بر تاب آوری (۲۰/۰=β، ۰۵/۰>p)، اضطراب کرونا بر کیفیت زندگی (۱۱/۰-=β، ۰۵/۰>p) و تاب آوری بر کیفیت زندگی (۵۸/۰=β، ۰۱/۰>p) معنی دار هستند. با این حال، مسیر مستقیم نگرانی سلامتی بر کیفیت زندگی (۰۳/۰=β، ۰۵/۰p)،. با توجه به تاثیر نامطلوب اضطراب و نگرانی نسبت به سلامتی بر تاب آوری و کیفیت زندگی پرستاران، پیشنهاد می شود که آموزش هایی در جهت مدیریت اضطراب و نگرانی در حوزه سلامتی انجام شود.

کیفیت زندگی, اضطراب کرونا, نگرانی سلامتی, تاب آوری