محمد اکبری - دانشجو، گروه معماری، دانشکده مهندسی معماری و شهرسازی، دانشگاه تربیت دبیر شهید رجایی، تهران، ایرا ن
جمال الدین مهدی نژاد - استاد، گروه معماری، دانشکده مهندسی معماری و شهرسازی، دانشگاه تربیت دبیر شهید رجایی، تهران، ایرا ن
امید رهایی - استادیار، گروه معماری، دانشکده مهندسی معماری و شهرسازی، دانشگاه تربیت دبیر شهید رجایی، تهران، ایران

فرانسیس تیبالدز۱، عرصه های عمومی را مهم ترین بخش شهرها و محیط های شهری دانسته و معتقد است که در چنین عرصه هایی بیشترین تماس، ارتباط و تعامل بین انسان ها رخ می دهد. مکان هایی که به جهت خلق خاطرات و ارتباطات جمعی با یکدیگر تبدیل به مکان خاص شده و به مرور زمان باعث ایجاد هویت برای انسان ها شود از این رو مکان سوم۲ به عنوان یک عامل مهم در تقویت روابط اجتماعی مردم و خلق معنا در زندگی آنها، بدون در نظر گرفتن درجات و طبقات اجتماعی و تفاوت های قومی ، نژادی ، مردم را گردهم میآورد. با توجه به تعریف جامع شناس ری الدنبرگ۳ این فضا بین مکان اول(خانه ) و مکان دوم (محل کار)، طراحی میشود این در حالی است که حضور چنین مکان هایی در جامعه ، خود ارتباط ویژهای با طبقات مختلف اجتماعی داشته باشد و بدین ترتیب سطوح طبقات اجتماعی ، خود مستعد شکل گیری و تعریف این مکان میباشند. در سراسر جهان حضور این مکان ها در شهرها به چشم میخورد که به زندگی شهری روح و خلاقیت و همچنین سرزندگی و امنیت بخشیده است . مکان های سوم امکان دیدار و مراوده با دوستان، همسایگان، همکاران و حتی غریبه ها را فراهم می آورند و با تعامل اجتماعی شخصیت می یابند. لذا در این پژوهش با روش کیفی و مطالعه ی کتابخانه ای با جمع آوری اسناد، ابتدا سعی بر آن است تا ابتدا به شناخت مکان سوم و ویژگی های آن بپردازیم و سپس مفهوم هویت مکان را تشریح کنیم . لذا در جهت پاسخ به این سوال که چگونه طراحی مکان سوم میتواند به عنوان فضای تعاملاتی بین مردم بر هویت مکان در فضای شهری تاثیر داشته باشد تحقیقاتی صورت گرفته است .

طراحی ، مکان سوم، فضای عمومی ، هویت ، فضا، هویت مکان، فضای شهری